Ik wist de weg naar de blokhut op mijn duimpje. Als ik zou rennen zou ik er binnen een paar seconden zijn, maar om toch nog even te kunnen genieten van de rust besloot ik om te gaan wandelen. Bijna voelde het alsof ik een mens was. Ik kon me het amper meer voorstellen hoe het was om een mens te zijn. Het enige wat me echt bij was gebleven waren de pesterijen op school en de momenten met Tom en mijn ouders.
Toen ik op keek naar de lucht zag ik dat er rook naar boven kringelde. Het was niet zo maar rook. Het waren de resten van een vampier die verbrand werden. Ik voelde paniek opkomen. Voordat ik het wist versnelde ik mijn looptempo en rende ik naar de plek. Het kon toch niet dat Nina mijn vrienden al ontdekt had? Het was mogelijk, omdat ze er natuurlijk niet vanuit gingen dat ik zou gaan wandelen op mensentempo. Toen ik dichterbij kwam rook ik dat het niet een van mijn vrienden was. Ik realiseerde me dat ik nu vlakbij de blokhut was. Eerst liep ik naar het brandende lichaam van de vampier. Het was al bijna afgebrand, maar tot mijn grote afgrijzen herkende ik een van Nina's meelopers. Demi heette ze geloof ik. Ach ja, nu doet dat er weinig meer toe, maar toch is ze medeplichtig geweest aan de pesterijen. Ik draaide me weer om en liep op het langzame mensentemp naar de blokhut.
Een paar minuten later zag ik de blokhut. 'Emily!' Als versteend bleef ik staan. Die stem herkende ik uit duizenden. Het was Tom. 'Tom!' schreeuwde ik. Ik keek om me heen. Zijn stem kwam van achter de blokhut. In een fractie van een seconde stond ik daar. Maar tot mij grote schrik keek ik recht in de twee bloedrode ogen van Nina. Ze zag er hetzelfde uit als ik haar herinnerde, maar toch anders. Nog nooit heeft iemand me met zo veel haat aangekeken. Haar rode ogen brandden van woede. Het liefst wilde ik nu wegrennen, zoals ik altijd wilde als ik op school werd gepest. Maar ik zou voor geen goud Tom en mijn ouders hier achter laten..
'Hallo Emily,' zei ze kil. Ze hield Tom vast aan zijn bovenarm. Hij probeerde zich uit haar greep te bevrijden, maar dat lukte niet. Zo snel als ik kon rende ik op haar af om Tom uit haar greep te bevrijden, maar ik werd door iemand tegengehouden. Twee armen pakten mij vast en hielden mij tegen. Nina lachtte. Toen ik mijn hoofd draaide om te kijken wie het was keek ik recht in de ogen van een meisje met lang zwart haar. Ik schopte om me heen om me te bevrijden uit de greep van de vampier, maar dat lukte niet. Ik kon maar een reden bedenken waarom ze zo sterk was. Ze was een Nieuweling. 'Ken je Laurens nieuwe vriendin al?' vroeg Nina pesterig. Het meisje glimlachte gemeen, 'Nou ja, vriendin,' zei ze schamper, 'ik kan toch iedereen krijgen wie ik wil!' Nina schaterde het uit.
Voordat ik erbij nadacht keek ik het meisje aan en liet haar pijn lijden. Niet zo maar pijn. Nee. Ieder meisje weet dat bijna niets meer pijn doet dan een gebroken hart. Het verdrietige, wanhopige gevoel dat je voelt vermengd met het besef dat hij niet meer van je houdt. Het meisje schreeuwde het uit. De tranen liepen over haar wangen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Nina op het punt stond om Tom te bijten. 'Nee!' schreeuwde ik. Nina stopte. 'Op een voorwaarde zal ik hem sparen.' zei ze, 'laat mij je vermoorden. Laat mij wraak nemen op jou!' Ik slikte. 'Ik ga je laten branden Emily! Daarom ben je hier!' Op dat moment gebeurden er drie dingen tegelijk. Het meisje sprong op mij af, terwijl mijn vrienden met z'n allen tegelijk op Nina afstormden en opeens zag ik Tom kermend van de pijn op de grond liggen. 'Tom!' schreeuwde ik. Vanessa en Damian renden naar de blokhut en gingen naar binnen. Ondertussen was Liam bezig met het uitschakelen van het 'vriendinnetje' van Laurens. 'Blijf bij me in de buurt!' zei Matthew.
Ik hoorde hem niet. Zo snel als ik kon rende ik naar Tom toe. Hij schreeuwde van de pijn. 'Emily!' hijgde hij, 'Wat gebeurd er? Laat het stoppen!' Zijn gezicht vertrok van de pijn. Hulpeloos keek ik toe hoe mijn beste vriend veranderde in een vampier. Ik keek achter me. Liam had het zwartharige meisje ondertussen te pakken en met een behendige beweging brak hij haar nek.
Opeens voelde ik iets branden. Het was een gevoel wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik greep naar mijn been waar de pijn vandaan kwam. Tot mijn grote schrik zag ik dat mijn been in brand stond! 'Ik zei toch dat je zou branden Emily!' krijste Nina. Haar rode ogen straalden niets anders dan puur leedvermaak uit. Het vuur brandde en verspreidde zich. Nee! Ik probeerde de afstand tussen mij en Tom zo groot mogelijk te maken om ervoor te zorgen dat de vlammen niet oversloegen. Het vuur brandde. De pijn was ondraaglijk. Ik kon niet meer helder denken. Ik voelde niks anders dan brandende pijn over heel mijn lichaam. Het enige wat ik zag was de blauwe lucht en rook. Net voordat ik mijn bewustzijn verloor meende ik een glimp op te vangen van twee blauwe ogen en kreeg ik even het gevoel alsof ik in ijskoud water lag.. Misschien was dat wel echt zo. Ik wist het niet meer. Het laatste wat ik hoorde was Matthew die mijn naam schreeuwde. Toen werd alles zwart en voelde ik niets anders dan koud water om me heen.
