Deze keer reisde ik wat comfortabeler naar Amerika dan mijn heenreis. Henry was zo aardig om onze boottocht te betalen. We zaten op een privé boot. Het was wel een behoorlijk snelle boot. Binnen twee dagen zouden we in Amerika aankomen en dan zou het nog ongeveer een dag duren voordat we bij de blokhut aan zouden komen. Ik haalde een keer diep adem en liet alles tot me bezinken.
Als Nina zou willen zou ze mij binnen een paar seconden in brand kunnen laten vliegen met haar gave en dan zou alles verloren zijn. Alleen Matthew zou haar tegen kunnen houden.
En wat Laurens betreft. Hij is gewoon een overloper. Een gedeelte van mij zal altijd van hem blijven houden, maar een ander gedeelte van mij voelde zich lichtelijk aangetrokken door Matthew..
De afgelopen dagen had ik gewoon behoefte aan zijn gezelschap. Het voelde goed om af en toe even je hart uit te storten bij iemand.
Toen we eenmaal op de boot zaten trokken Vanessa en Damian zich terug op hun kamer. Alleen Damian, Liam en ik bleven op het dek achter.
De wind zorgde ervoor dat mijn haar in mijn gezicht wapperde, dus ik draaide me om. Ik keek recht in het gezicht van Matthew. 'Last van de wind?' glimlachte hij.
Zijn bleke huid in combinatie met zijn donkere haar liet zijn mooie gezicht nog beter uitkomen. Als ik nog een mens was geweest was ik zeker gaan blozen. 'Ja, mijn haren zijn nu net een vogelnest,'
'Zo erg is het ook weer niet hoor!' lachte Matthew. Ik glimlachte en sloeg mijn blik neer. Om eerlijk te zijn gingen mijn gedachten helemaal niet uit naar mijn haar, maar naar mijn leven. Zou ik over een paar dagen nog in leven zijn?
Alsof Matthew mijn gedachten kon raden wist hij meteen de vinger op de zere plek te leggen. 'Je hoeft niet bang te zijn Emily.' zei hij, 'wij gaan je helpen en niks zal je overkomen! Dat beloof ik je!'
'Maar Tom en mijn ouders wel.' fluisterde ik. Ik wilde niet dat mijn stem oversloeg van emotie, 'jullie zijn mijn vrienden en dat is mijn familie en ze houden van me en ze verwachten van me dat ik hun zal redden en..'
Nog voordat ik mijn zin af kon maken voelde ik Matthew's zachte lippen op de mijne drukken. Even verstijfde ik, want dit had ik niet aan zien komen. Maar opeens voelde ik die kriebel in mijn buik die ik al die tijd al voelde. Genegenheid voor Matthew. Alleen dat realiseerde ik me nu pas. Zonder te aarzelen opende ik mijn mond en liet de kus zijn werk doen. Even voelde het alsof ik op een roze wolkje dreef. Dit gevoel had ik nog nooit ervaren. Niet bij Laurens en zelfs niet bij Liam, maar wel bij Matthew.
We schrokken op door het geluid van een deur die open ging. Snel onderbrak ik onze kus om te zien wie het was. In de deuropening stond Liam ons aan te staren. In zijn blik was verbijstering te lezen.
Ik sloeg mijn blik neer en nog zonder iets te zeggen of een van de twee jongens aan te kijken liep ik langs Liam af naar binnen.
