'Emily!' riep Matthew toen hij mij zag. Binnen een halve seconde stond hij tegenover mij en gaf me een knuffel. Toen zijn lippen de mijne raakte voelde ik me even heel schuldig. Matthew leek het te merken. 'Wat is er?' vroeg Matthew verbaasd. Ik wendde mijn blik van Matthew af en legde mijn hoofd tegen zijn borst. 'Niks. Ik bel alleen bang dat ik binnen nu en 24 uur doodga. Dat is alles.'
'Je gaat niet dood,' zei Matthew vastbesloten, 'als je bij mij blijft kan je niks overkomen. Dat beloof ik je.'
'Waar is Liam eigenlijk?' vroeg Matthew opeens. 'Hij is op verkenning, weet je nog?' Matthew knikte begrijpend. Ik durfde niks tegen Matthew te vertellen wat er gebeurd was tussen ons, want ik wilde hem niet kwetsen voordat het gevecht begon.
Een moment later stonden Vanessa en Damian voor ons. 'Liam is op verkenning,' meldde ik, 'ik denk dat het beste is als we verder gaan.'
Matthew knikte en pakte mijn hand. Ik keek naar hem en glimlachte. We namen de trein naar het dorpje vlakbij de blokhut. Al die tijd liet Matthew mijn hand niet los.
Mijn gedachten gingen naar Liam. Waar was hij? Dacht hij aan me? Als ik nu een mens was zou mijn hart als een bonken. Maar dat ben ik niet. Ik ben een vampier. Mijn hart zal nooit meer kloppen.
Het station waarop we aankwamen was helemaal uitgestorven. Dit was hetzelfde station waarop Laurens, Vanessa en ik een paar maanden geleden vertrokken richting New York. Ik stapte uit de trein en werd overmeesterd door een gevoel van angst. Nu zou ik alleen naar de blokhut moeten gaan.. Het liefst wilde ik nu wegrennen en nooit meer naar deze plek terugkeren. Maar de gedachte aan Tom en mijn ouders weerhield me daarvan. Ik moest ze redden. 'Emily?' vroeg Matthew bezorgd, 'gaat het?' Ik zweeg en stortte me in zijn armen. Ik probeerde om de tranen binnen te houden, maar dat was tergeefs. De tranen stroomden over mijn wangen. In Matthew's ogen blonken tranen, 'ik ga je beschermen Emily, er zal jou niks overkomen!' Matthew veegde de tranen van mijn gezicht en zoende me gepassioneerd. De manier waarop alleen vampieren dat konden. Ik rook dat Liam in de buurt was dus ik onderbrak de kus. Matthew leek hetzelfde te denken en deed een stap naar achteren. Evenlater stond Liam voor ons. Ik was opgelucht dat Liam niks was overkomen. 'En?' vroeg Vanessa, 'wat zag je?'
Liam keek iedereen aan. Zijn blik bleef bij mij hangen. 'Het zijn Nina, Laurens, Laurens's vriendin en een vriendin van Nina,' meldde Liam. 'En mijn ouders en Tom?' vroeg ik hoopvol. 'Zij zitten opgesloten in de blokhut. Zover ik weet krijgen ze te eten en ze zijn er goed aan toe. De vriendin van Laurens en de vriendin van Nina hebben geen speciale gaven.'
Bijna opgelucht haalde ik een keer onnodig adem. 'Het is tijd om te gaan Emily,' zei Damian mistroostig, 'onthoud dat wij aan de andere kant tegen de wind in zitten. Zodra er iets dreigt mis te gaan grijpen wij in.'
Ik gaf iedereen een knuffel en toen was het tijd om te gaan. 'Het komt goed Emily! Ik ben er om je te beschermen!' zei Matthew. Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd. Daarna was Liam aan de beurt. 'Ik ga voor je vechten. Het komt goed!' fluisterde hij bijna onhoorbaar in mijn oor. Ik wist dat zijn woorden een dubbele betekenis hadden maar daar wilde ik nu niet aan denken, want ik realiseerde me dat niet alleen mijn leven op het spel stond, maar ook mijn toekomst. Met wie wil ik die delen? En heb ik wel een toekomst?
