Gelukkig wist Laurens het adres van Nina's huis. Het was ondertussen al 10 uur 's avonds. Ik verwachtte dat Nina rond die tijd al wel in bed zou liggen.
We stonden ongeveer honderd meter van het huis af. 'Ben je er klaar voor?' vroeg Laurens. 'Ben ik altijd al geweest' glimlachte ik. Nina had een groot huis, want Nina's vader had een goede baan.
'Weet jij waar Nina's kamer is? Wie weet loop ik opeens haar moeder tegen het lijf..' Ik huiverde bij die gedachte. Wat zou ik dan moeten doen? Heel mijn plan zou dan in de soep lopen..
'Ik ben vorige week een keer bij haar thuis geweest.' grijnsde Laurens. Hij wees naar het huis. 'Zie je dat raam daar aan de linkerkant, met die roze gordijnen?' Ik knikte. 'Ja, die zie ik.'
Ik bleef mezelf verbazen over mijn super ogen. Sinds dat ik een vampier ben kan ik alles in detail zien. Zelfs van Nina's roze gordijnen, ik kon elk roze draadje waarvan het gordijn was gemaakt in detail zien!
We besloten nog een half uur te wachten voor de zekerheid. Toen dat moment daar was sloeg Laurens zijn armen om mij heen. 'Je kan het.' fluisterde hij in mijn oor.
Binnen een halve seconde stond ik onder het raam van Nina's huis. Ik keek om mij heen of ik niemand meer zag. Toen ik dat zeker wist maakte ik de sprong naar de smalle vensterbank voor het raam.
Ik luisterde ingespannen of ik geluid hoorde. Het enige wat ik hoorde was de regelmatige hartslag van Nina. Dit betekende dat ze sliep. Ik glimlachte. Dit gaat een lange nacht voor je worden Nina!
Het raam stond wijd genoeg open om er met je hand door te kunnen. Ik ging met mijn hand tussen het raam en maakte het raam open zodat ik naar binnen kon klimmen.
Eenmaal binnen keek ik mijn ogen uit. Nina's kamer was minstens drie keer zo groot als mijn eigen oude kamer. De grond was van fijn roze vilt en de muren waren allemaal paars en roze. Aan de linkerkant zag ik een stoel waar al Nina's kleren lagen die ze die dag aan had gehad en er stond een tafeltje met wat tijdschriften erop.
En aan de rechterkant zag ik Nina's bed met daar langs een inloopkast. Nina's bed was een enorm hemelbed, met daarin Nina. Ze lag rustig te slapen. Langzaam liep ik op haar af. Hoe zou ik haar wakker maken?
Ik wist het al! Ik zond een nachtmerrie naar Nina's hoofd waarin ik haar vermoorde. Toen ik naar haar keek zag ik haar onrustiger worden in haar slaap. Ze begon te draaien en te woelen. Toen het moment daar was liet ik haar wakker worden. Ze sperde haar ogen wijd open en haalde diep adem.
En toen zag ze mij. Nog voordat ze de kans kreeg om te gillen ontnam ik haar haar stemgeluid. 'Goede avond Nina.' Ik glimlachte kil. 'Heb je leuk gedroomd?'
Nina probeerde uit alle macht te schreeuwen. 'Jij moet eens weten wat jij mij hebt aangedaan! De pijn die je me hebt bezorgt!' zei ik fel.
Ik focuste mijn blik op haar en liet haar pijn lijden. Dezelfde pijn die ik had geleden onder haar pesterijen. Dat machteloze gevoel wat mensen hebben als die gepest worden. Die pijn die daarbij hoort is verschrikkelijk. Dat akelige gevoel wat vanuit je hart zich verspreidt over heel je lichaam. Het enige wat je dan wil is weg gaan van al die mensen die je pesten. Je probeert sterk te staan en de pijn buiten te sluiten door deze op te kroppen en later.. Als je alleen bent komt alle pijn er uit.. Die pijn liet ik haar lijden. Die brandende pijn die dwars door je zien lijkt te gaan. Dit is de pijn die pesters aanrichten bij hun slachtoffers..
Ik zag haar kronkelen van de pijn en ik zag de tranen over haar wangen stromen. Ik zag dat ze uit alle macht 'Stop!' probeerde te schreeuwen. 'Dat voelt niet fijn hé?' zei ik lief. 'Dit is nou wat je met mij hebt gedaan!'
Met een mengelmoes van boosheid en verdriet keek ze mij aan. Haar altijd zo zelfverzekerde houding was weg. Nu was ze net een zielig hoopje mens, waarvan je niet zou verwachten dat ze populair is. Opeens stond ze op en stapte uit bed en rende richting de deur.
Met mijn gave dwong ik haar om terug naar mij te lopen. Ik besloot om een keer aardig te zijn en haar haar stem terug te geven. 'Je hebt je stem weer terug'
Ze begon te krijsen. Een hoge snerpende gil. 'Wat ben jij?! Wat gebeurd er met me!! Laat me met rust!' Ze rende op mij af met een opgeheven vuist.
Net voordat ze bij mij aankwam gebruikte ik mijn gave weer. Maar dan anders.
Ik liet haar deze keer geen pijn ervaren, maar angst. Doodsangst. Het gevoel dat je leven aan een zijden draadje hangt. 'Dit voelt ook al niet fijn hé?' Nina begon te trillen op haar benen en te schreeuwen. De tranen stroomden over haar wangen. 'Nu ben je niet meer zo stoer hé?' lachtte ik.
Opeens hoorde ik voetstappen in huis. Waarschijnlijk van een van haar ouders die wakker was geworden van het geschreeuw. 'Ik ben nog lang niet klaar met jou' fluisterde ik kil. 'Tot de volgende keer' voegde ik daar glimlachend aan toe.
Binnen nog geen halve seconde zat ik weer op de vensterbank en had ik het raam weer op dezelfde manier gezet als dat het stond voordat ik kwam.
Net op dat moment hoorde ik de slaapkamerdeur van Nina open gaan. Het liefst had ik willen luisteren wat Nina tegen haar ouders vertelde, maar ik wilde absoluut niet gezien worden. Een seconde later stortte ik me in Laurens' armen. 'Ik heb het allemaal gehoord' grinnikte hij. Ik glimlachte. 'En..?' vroeg ik, 'wat vond je er van?'
'Je deed het geweldig!' verzekerde hij mij. 'Je hebt haar echt doodsbang gemaakt! Ik ben benieuwt wat ze morgen tegen ons gaat vertellen.' Ik glimlachte. 'Ik ook.'
Hand in hand liepen we terug naar ons appartement. Vanessa en Tom stonden vast te springen om mijn verhaal te horen. Dit was pas het begin!
