Smekend keek ik naar Laurens, 'mag ik alsjeblieft eerder gaan? Ik kan serieus niet meer wachten!'
Laurens keek bedenkelijk, maar Vanessa zei:'Eerst moet je je gaven beter leren kennen, dan zullen we terug naar New York gaan' 'Kun jij me dat leren?', vroeg ik hoopvol. Vanessa knikte. 'Ik weet alles over jouw gave, want dat is immers mijn gave', glimlachte ze. 'Jouw gaven is een gave die ik nog nooit heb gezien', vervolgde Vanessa, 'Jij kunt de geest van mensen en vampieren besturen. Toen ik gisteren jouw gave wat meer gebestudeerd heb, kwam ik tot de conclusie dat je mensen ook mentaal dingen kunt laten voelen!' 'Dat merkte ik', antwoordde ik, terugdenkend aan de gebeurtenis met Anna, 'maar wat kan ik mensen en vampieren dan laten doen?', vroeg ik. 'Je kunt ze dwingen om een bepaalde beweging te maken, maar ook om ze iets mentaal te laten denken, bijvoorbeeld dat ze pijn of verdriet hebben', zei Laurens, 'probeer maar bij Vanessa', grijnsde hij. Ik concentreerde me op Vanessa. Ik keek haar aan. Ik beval Vanessa's geest om met haar handen te klappen. Nog geen tiende seconde later stond Vanessa met haar handen te klappen. 'Gaaf!', zei ik. 'Dit is zo bijzonder!', riep Vanessa uit, 'ik heb hier totaal geen controle over!' Ik keek weg van Vanessa. Vanessa stopte met klappen. 'Wat als ik nou per ongeluk iemand aankijk?', vroeg ik. 'Dat gebeurd niet', verzekerde ze me, 'want je kunt je gave niet gebruiken als je je er niet op concentreert'
'Hoe zit het eigenlijk met je dorst?', vroeg Vanessa opeens. Opeens begon mijn keel heel erg te branden. 'Nu je het zegt..' Ik greep met mijn hand naar mijn keel. 'Ik ga wel met je mee', stelde Vanessa voor, 'ik heb toch nog niet de kans gehad om fatsoenlijk te jagen'
Om even terug te komen op het onderwerp, vroeg ik: 'Wanneer gaan we terug naar New York?' Vragend keek Vanessa naar Laurens. 'Over een maand', besloot hij, 'dan zul je er wel klaar voor zijn. Je bent een snelle leerling' Zijn glimlach was het laatste wat ik zag voordat ik de deur uit rende.
