Ik stond recht voor de deur van mijn ouderlijk huis. Ik keek door het raam naar binnen. Alles zag er nog precies hetzelfde uit. Het liefst wilde ik naar binnen gaan, maar dat leek me niet zo'n goed idee. Hoewel er niemand thuis was bond ik mijn capuchon stevig om mijn gezicht. Volgens Matthew hebben mijn ouders niks meegekregen van hun ontvoering. Nadat Tom gebeten was moesten mijn ouders zo snel mogelijk de blokhut verlaten. Vanessa en Damian hebben ze naar het ziekenhuis gebracht met als excuus dat ze mijn ouders bewusteloos op straat hadden aangetroffen. Ik haalde een keer diep adem en liep naar de brievenbus. Ik pakte de brief uit mijn jaszak en liet de brief de brievenbus in vallen. Wat zou ik mijn ouders toch graag willen zien! Ik keek nog een keer door het raam. Ik keek naar de keuken waar mijn moeder altijd het avondeten maakte, de oude versleten stoel waar mijn vader altijd zat. Het enige verschil met vroeger was dat de woonkamer helemaal vol stond met foto's van mij. Ik zag dat er een enorme foto van mij boven de eettafel hing. Precies boven de stoel waar ik tijd zat tijdens het avondeten. Een schuldgevoel bekroop me. Mijn ouders zullen de rest van hun leven in angst leven vanwege mij.. Ze zullen altijd hopen dat ik weer terug kom.
Ik moest hier weg. Ik wilde hier niet meer zijn. Het deed me alleen maar meer pijn om hier te zijn. Ik draaide me om en liep weg zonder om te kijken. 'Gaat het?' Matthew stond achter me. Ik had geen idee hoe ver ik gelopen had. Ik keek om me heen. Zo te zien was in Central Park. Het was er mistig en waren weinig wandelaars. 'Ja, het gaat wel..' mompelde ik. Matthew sloeg zijn armen om me heen en gaf me een knuffel. 'Het zijn mijn ouders,' gaf ik toe, 'ik wil niet dat ze zich de rest van hun leven schuldig blijven voelen!'
'Je hebt ze toch een brief gestuurd?' vroeg Matthew. Ik keek over Matthew's schouder naar de kleine dauwdruppeltjes die op de bladeren van de bomen lagen. Het leken net kleine tranen. 'Dat is het hem juist,' antwoordde ik, 'daardoor geef ik ze valse hoop, maar aan de andere kant voel ik me erdoor beter omdat mijn ouders weten dat alles goed met me gaat.' Matthew keek me aan. 'Wat jij nodig hebt is rust. Helemaal niks aan je hoofd,' zei Matthew, 'alleen jij en ik.'
'Ja..' fluisterde ik, 'ik zou niets liever willen..'
