Nog voordat ik weg kon rennen stond Laurens opeens langs mij. 'Emily.. Waar ben je mee bezig? Kom terug naar huis.' smeekte Laurens.
Ik slikte. 'Laurens, ik kom niet terug.. Vanessa heeft me het verteld.'
'Weet ik' zei hij, 'en het spijt me zo enorm!'
'Wat is hier aan de hand?' vroeg Liam opeens.
'Liam..' zei ik, 'zou je mij even alleen kunnen laten?' vroeg ik voorzichtig. Liam knikte met tegenzin en liep tussen de bomen door weg.
'Het was niets met dat meisje.' begon Laurens, 'je weet dat ik van je hou!' Laurens wilde zijn armen om mij heen slaan, maar ik ontweek hem.
Ik keek Laurens diep in zijn ogen aan en voelde die kriebels weer in mijn buik. Ik had opeens zo veel zin om hem te zoenen.. En om hem te vergeven, maar ik kon het gewoon niet!
'Ik hou van je' fluisterde hij.
'Blijkbaar niet genoeg.' was mijn antwoord. Mijn stem was onvast.
'Emily.. Alsjeblieft..' smeekte hij, 'ga met me mee terug naar huis. Terug naar Vanessa en Tom.' ging Laurens verder, 'en je wraakplan op Nina dan!'
Ik zuchtte. 'Ooit kom ik terug om dat af te maken, maar ik wil zo graag even rust!'
Er was pijn in Laurens' blik te lezen. 'Ik moet weg Laurens.' zei ik, 'Ga jij maar lekker terug naar je mensenvriendinnetje!'
Het deed pijn om Laurens niet te vergeven, want ondanks dat hij een mij bedrogen heeft hield ik nog van hem.
'Ik kan je gewoon niet vergeven, Laurens. Het is goed zo. Ik ga verder met mijn leven en als jij dat ook doet komt alles uiteindelijk goed, maar ik beloof je dat ik een keer terug kom om het af te maken, maar nu wil ik gewoon even alles kunnen laten bezinken.'
Met pijn in zijn ogen keek Laurens mij aan. Zonder nog iets te zeggen draaide ik me om en liep in de richting waar ik Liam in de bosjes had zien verdwijnen. Toen ik me omdraaide was Laurens weg.
Had ik er wel goed aan gedaan om hem niet te vergeven? Ik zag zijn gezicht weer voor me.. Die pijn in zijn ogen. Zou hij spijt hebben? Maar hij heeft me bedrogen!
Alleen al als ik dacht aan Laurens die samen met iemand anders aan het zoenen was voelde ik dat akelige gevoel weer opkomen. Het ergste was nog dat ik wist dat dat ook echt gebeurd was!
Ik wist het gewoon echt niet meer! Ik zuchtte geërgerd.
'Gaat het?' vroeg Liam bezorgd. Ik knikte ging op een omgevallen boomstam zitten.
'Wie was dat?' vroeg Liam.
'Uhm..' ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik besloot om de waarheid te vertellen, want anders zou Liam er vanzelf wel achter komen.
'Hij is mijn ex' biechtte ik op, 'en ik heb hem weggestuurd..' Die laatste woorden fluisterde ik bijna.
Vol medeleven keek Liam mij aan. 'Het komt wel goed' glimlachte hij.
Nee. Het zou niet goed komen! Ik dacht terug aan mijn wraakplan op Nina. Hoe kon ik Laurens nu nog onder ogen komen?
Ik vertelde Liam alles. Vanaf het moment dat ik veranderd werd en verliefd werd op Laurens en ik sloeg al de pesterijen natuurlijk niet over.
Toen ik mijn verhaal had gedaan keek Liam me lang en indringend aan. 'Dus je wilt nu nog terug?' zei hij. Ik knikte instemmend. 'Om haar te vermoorden. Om het af te maken.'
'Kom we gaan terug.' zei Liam opeens. Zwijgend renden we terug naar huis.
Toen we binnen kwamen zag ik dat Lily haar nagels aan het lakken was, uiteraard met roze nagellak.
Ik zag Michael naar mij toe komen. 'Hoe bevalt het dierenbloed?' grijnsde hij, 'beter dan mensenbloed?'
'Mensenbloed is beter!aar op dierenbloed leven lijkt me niet onmogelijk voor me.'
'Dan is het goed' zei Lily terwijl ze haar nagels bestudeerde.
De rest van de nacht praatte ik met mijn nieuwe vrienden over mijn leven en waarom ik hier was. Ik vond dat ze het recht hadden om dat te weten. Net zoals bij Liam vertelde ik ze het hele verhaal.
'Je zou niet meer terug moeten gaan' reageerde Sophie, 'daar maak je het alleen maar erger mee!'
'Ze heeft het verdiend!' zei ik fel, 'Nina verdiend het om te lijden zoals ik geleden heb!'
'Ik ben het met je eens' zei Michael, 'ze kan hier niet ongestraft mee wegkomen!'
Julia en Henry keken met een bezorgde blik naar Damian die glazig voor zich uit staarde. Ik vroeg me af wat er aan de hand was.
'Ze is toch al gestraft?' Onverschillig haalde Lily haar schouders op, 'Ik vind dat je haar al genoeg gestraft hebt.'
'Nee! Juist niet!' reageerde Michael fel.
'Michael..' Henry wierp Michael een strenge blik toe. Vrijwel direct hield Michael zijn mond.
'Wat is jouw gave eigenlijk?' vroeg Julia opeens om van onderwerp te veranderen.
'Ik kan mensen manipuleren. Ik kan ze laten doen en voelen wat ik wil.'
Geschrokken wierp Liam een blik op me. Ik zag Lily achteruit deinsen.
'Ik doe er niks mee hoor! Ik gebruik het vaak alleen om mezelf te beschermen.'
Ik zag Lily opgelucht adem halen. 'Maar wat zijn jullie gaves dan?' vroeg ik nieuwsgierig.
'Ik heb de macht over electriciteit,' zei Sophie, 'Ik kan elk electrisch apparaat laten crashen als ik wil' grijnsde ze. 'Damian kan de toekomst van personen zien en Michael heeft als kracht uitzonderlijke snelheid. Geloof me, hij is minstens tien keer zo snel als ons!' ging Sophie verder.
Ik hoorde Michael achter me lachen. 'Mijn snelheid gaat zo ver dat ik zelfs over het water kan rennen!'
'Mijn kracht is gewoon saai..' zeurde Lily, 'ik kan mensen schoonheid geven.'
'Dat is toch geweldig!' riep ik uit. Lily reageerde er niet op.
'Wat is jullie gave?' vroeg ik aan Julia en Henry.
'Ik heb de kracht over bloemen en planten' antwoordde Julia, 'ik kan bloemen en planten sneller laten groeien, maar ook langzamer laten groeien. Henry mensen dingen laten zien die er niet zijn.' glimlachte Julia.
'En Liam's gave?'
Alle vampiers zwegen tot Liam het woord nam. 'Ik kan zien wie er voor elkaar voorbestemd zijn als geliefden.. Via visioenen.'
'Dat lijkt me best een mooie gave' reageerde ik. Liam haalde zijn schouders op. 'Je moest eens weten' glimlachte hij.
Toen ik rondkeek zag ik dat Julia Liam een bezorgde blik wierp. Ik wist gewoon dat ze iets voor me achterhielden. Maar wat?
Toen Damian die volgende ochtend met me wilde gaan praten hoopte ik het antwoord te weten te komen.
