Ik rende door het bos met Laurens. Hij had nog steeds mijn hand vast, net zoals ik zijn hand vasthield.
Voor ik het wist waren we weer terug bij Vanessa en liet hij mijn hand los. Dat vond ik jammer. Vanessa liep naar buiten.'We hebben bezoek', kondigde ze aan. 'Wie dan?', vroeg Laurens verbaasd. 'Anna', zei Vanessa stijfjes,
'Hoorde ik mijn naam?', riep een melodieuze stem. Opeens stond er een meisje van ongeveer mijn leeftijd langs Vanessa. Ze had lang blond haar dat tot haar middel hing. Haar rode ogen staken scherp af tegen haar lichte haar -en huid.'
Laurens!', riep ze uit, 'dat is lang geleden!' Zonder aandacht aan mij te schenken liep ze regelrecht naar Laurens en omhelsde hem. 'Leuk je weer eens te zien, Anna', zei Laurens stijfjes. Toen ze Laurens losliet, naar mijn idee knuffelde ze hem veel te lang, richtte ze zich op mij. 'Jij bent vast de nieuweling', zei ze. Ik knikte.
'Kom maar mee naar binnen, Emily', stelde Vanessa voor. Ik liep met Vanessa mee naar binnen. Ik vroeg me af waar Laurens en Anna heen zouden gaan..
Toen we binnen waren zei Vanessa tegen mij dat ze nog wat dingen had ontdekt over mijn gave. 'Ik leg het later wel even uit', zei ze, 'Ik ga nu even jagen' 'Ik ben zo weer terug!', riep ze me nog na.
Ik zuchtte. Het was vast de bedoeling dat ik Anna en Laurens met rust zou laten, daarom vroeg Vanessa mij natuurlijk om naar binnen te gaan. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen dus ik besloot ze achterna te gaan. Ik zou terug zijn voordat Vanessa het wist! Ik volgde Laurens' en Anna's geur. Ik moest op de windrichting letten, want anders zouden ze mijn aanwezigheid opmerken.
Na een paar 100 meter zag ik Anna vanaf een afstandje. Ik hoorde Anna tegen Laurens praten, maar ik kon nog niet horen waarover het ging. Op een afstand van 30 meter kon ik duidelijk elk woord horen wat ze tegen elkaar zeiden. 'Laurens, denk er dan nog even over!', hoorde ik Anna zeggen, 'ik wil voor altijd bij je blijven! Letterlijk!' 'Anna', zei Laurens rustig, 'wat wij hebben gehad was iets moois, maar niets blijft voor altijd hetzelfde' Laurens legde de nadruk op het woord 'altijd', typisch iets voor Laurens! Voor de eerste keer durfde ik te kijken. Laurens en Anna zaten langs elkaar op de stam van een omgevallen boom. 'Ik hou van je', zei Anna onverwachts. Laurens keek haar aan. 'Ik zie de twijfel in je ogen!', riep ze uit, 'geef het maar toe! Je houdt ook van mij!' 'Nee!', riep Laurens boos. 'Er is een ander hé?', constateerde Anna, 'ik ken jou al wel langer als vandaag' Anna zag Laurens' reactie. 'Er is nooit iets romantisch geweest tussen mij en Vanessa! We zijn altijd gewoon vrienden gebleven.', zei Laurens boos. 'Ik had het ook niet over Vanessa' Anna glimlachte, 'Ik had het over Emily. Alleen al hoe je naar haar kijkt bezorgt mij de kriebels' Anna spuugde deze laatste woorden bijna uit van afschuw. Verbijsterd keek ik naar Laurens. Hij is verliefd op mij! Dit drong nog maar half tot mij door.. 'Ik wil dat je voor mij kiest', nu keek Anna Laurens recht aan,'Alsjeblieft Laurens..', fluisterde ze er achteraan. Vliegensvlug boog Anna zich naar voren en drukte haar lippen op die van Laurens. Laurens probeerde zich los te maken uit Anna's omhelzing, maar dat lukte hem niet. Ik voelde woede opkomen! Vol haat keek ik naar Anna. Nog geen seconde later lag Anna kermend van de pijn op de grond! 'Au', schreeuwde ze, 'wie doet dit?! Laat het stoppen!' Nu pas realiseerde ik me dat ik dat deed! Ik wendde mijn blik van haar af en zag dat Laurens met schrik in zijn ogen naar mij keek. 'Emily!', riep hij geschokt, 'wat doe jij hier?' Nog voordat ik antwoord kon geven voelde ik iets tegen mij aankomen, met zoveel kracht dat ik tegen een boom gedrukt en die vervolgens omviel. Anna stond voor mij. Haar ogen schoten vuur. 'Ren weg!', riep Laurens naar mij, 'voordat het te laat is!' Waarvoor? Bedacht ik. Maar het was al te laat. Nog voordat ik de kans had om weg te rennen kon ik mijn ledematen niet meer bewegen! Anna grijnsde gemeen. Nog voordat ze uitgelachen was besloot ik mijn gaven toe te passen. Schreeuwend van de pijn lag ze nu weer op de grond. Ik stond op. 'Emily!, riep Laurens nog een keer, 'ga daar weg! Anna slaat door!' Ik rende weg. Een kilometer verder stopte ik en keek ik achterom. Anna volgde mij! Met een been tackelde ze me omver! 50 meter verder sloeg ik tegen een groepje bomen. Au! Mijn bovenbeen. Mijn zwarte sportbroek was er gescheurd. Ik zag een scheurtje in mijn ijkoude, witte huid. Anna stond voor mij. Ze wilde me bij mijn been pakken, maar ik was sneller! Voor ik het wist zat ik boven in een boom! Binnen een seconde trok Anna de boom uit de grond en slingerde die weg. Met een smak kwam ik een paar honderd meter verder op de grond terecht. Met haar voet drukte ze op mijn rug. 'Hebbes', zei ze gemeen. Ik kon ledematen en mijn gave niet gebruiken, want ik lag mijn met gezicht in de aarde gedrukt. Haar handen sloten zich om mijn hoofd. Dit is het dan, dacht ik! Hier eindigd mijn leven.. Ik sloot mijn ogen..
'Stop!', schreeuwde een stem. Vanessa! 'Kalm aan, Anna', riep Vanessa. Ik voelde Anna's voet niet meer, dus ik stond op. Vanessa en Laurens hielden Anna in bedwang. 'Geen zorgen', zei Laurens, 'je zult geen last meer van haar hebben' Nog voordat ik wist waar Laurens het over had hoorde ik een krakend geluid. Vanessa brak Anna's nek en gooide meteen daarna een aansteker op haar lichaam. Het brandde weg. Dit had ik niet willen zien! Ik wendde mijn blik af. Zwijgend renden we terug naar het hutje. Onderweg pakte Laurens mijn hand. Mijn leven kon niet meer stuk. Ik hoefde nog maar één ding te doen voordat ik volmaakt gelukkig zou zijn. Ik besloot Laurens te smeken of ik eerder terug naar school mocht gaan! Van hem zou dat wel mogen. Ik glimlachte.
