نفس عمیقی کشید و سرش رو به شونه ی پسر کوچیکتر که کنارش نشسته بود تکیه داد،
- نامجون...
نامجون دستش رو دور شونه هاش حلقه کرد و اون رو بیشتر به خودش نزدیک کرد،
- جانم؟
سوکجین با چشم های خسته به صورت شوهرش خیره شد،
- به نظرت میاد؟
نامجون لبخند مهربونی به روش پاشید و دستش رو روی بازوهاش بالا و پایین کشید و نوازشش کرد،
- آره عزیزم... نگران نباش. یونگی گفت خودش میرسونتش، پس میاد.
سوکجین سرش رو تکون داد و چشم هاش رو روی هم گذاشت. بعد از چند ثانیه دوباره نتونست تحمل کنه و پلک هاش رو باز کرد و دوباره نگران به نامجون نگاه کرد،
- به نظرت بهتر نیست من اینجا نباشم...؟ اگه به خاطر من مامان رو نبینه چی؟
نامجون نفسش رو بیرون داد و جدی بهش خیره شد و با لحن پر تحکمی گفت:
- فکر نمیکنی دیگه به اندازه ی کافی فرار کردی جین؟
لب های جین با بغض لرزیدن و نامجون که تحمل دیدن دوباره ی اشک هاش رو نداشت بوسه ای روی پیشونیش کاشت،
- همه چیز درست میشه عزیزم... بهم اعتماد کن و قوی باش، باشه؟
سوکجین با حس لب های نامجون روی پیشونیش لبخند اشک آلودی بهش زد و سرش رو تکون داد و دیگه چیزی نگفت تا اینکه صدای قدم های کسی که به راهرو نزدیک میشد سکوت بینشون رو به هم زد،
- تهیونگ هنوز نیومده؟!
نامجون از سر جاش بلند شد و به سِجین که رو به روشون ایستاده بود خیره شد و نگاهی به ساعتش انداخت،
- نه هنوز. نیم ساعتی از وقتی یونگی گفت میرسونتش گذشته... کم کم باید پیداش بشه.
همون لحظه صدای سرد و خسته ای به گوششون رسید،
- من اینجام...
سوکجین سرش رو بالا آورد و با برادری که شش سال از آخرین باری که دیده بودش میگذشت رو به رو شد. نفس لرزونی کشید و با تمام وجودش چهره ی برادرش رو زیر نظر گرفت.
صورتش لاغرتر و استخونی تر از قبل به نظر میرسید و چشم هاش.. دیگه اون شیطنت و معصومیت گذشته رو نداشتن.. به معنای واقعی کلمه بزرگ شده بود.
تمام مدتی که بهش خیره شده بود تهیونگ هم اون رو زیر نظر گرفته بود و سوکجین که تحمل نگاهش رو نداشت لب هاش رو گزید و سرش رو پایین انداخت.
YOU ARE READING
Let Me Touch Your Voice | Vkook, Sope
Fanfiction〴︎Summary ৲︎ زندگی کردن بدون یکی از حس‌هایی که به روزهات آهنگ می‌بخشید کارِ راحتی نبود، اما جئون جونگوک نیمی از زندگیش رو به همین مِنوال گذرونده بود؛ پسری که با وجود نشنیدن هیچ صدایی، روحِ یک خواننده‌ی دلشکسته رو درک می‌کرد. با این وجود، چقدر باید م...
