Stealthy Desire - COMPLETED

CHAPTER 37

Chapter 37

*****

I FEEL NUMB, for the second time he left me again. What a bullshit situation! And what the? anong hindi ko deserve? Tatay said I deserve everything that he could offer, kahit ano pa nga iyon sabi ng Tatay ko deserve ko! Tapos siya, sasabihan lang ako ng ganoon!?

I cried while waiting for the elevator to open in the basement. He really is heartless, when it comes to other women he shows genuine and polite attitude, well different in how he interact with me.

Inis na inis ako hindi dahil sa naiwan ulet ako, Naiinis ako dahil sa lahat ng ipinakita at ipinaramdam niya ay hindi man lang niya nagawang sabihing kahit papaano ay minahal niya ako.

"Rupok..." Bulong ko at pagaakusa sa sarili.

Parang kahapon lang desidido akong lumayo na sa kanya at ipaubaya siya sa punyetang Celia na iyon, at syempre respetuhin ang desisyon ng ama niya. tapos ngayon heto ako, nagdadrama sa elevator at umiiyak. Pasalamat nalang ako at walang sumasakay na employado, kung sakali napahiya pa ako.

"Hayop talaga! kung ano anong kabalastugan ang sinabi ko kanina, na trigger tuloy ang bobo, iniwan nanaman ako." Pagkausap ko sa sarili habang nahikbi.

Hindi niya ba masense na, I didn't mean what I said earlier? ganoon ba siya ka walang pake sa akin na simpleng pagtatago ko ng totoo kong nararamdaman ay hindi niya mabasa? or sumobra ba ako? Bakit nagsisisi ka ngayon self? I thought you are respecting his father yet you are here wishing that Dreq will run to you and hug you. So pathetic!

Nang bumukas ang elevator ay lumabas na ako. Pagkakita sa aking sasakyan ay mabilis akong pumasok at pinaharurot ang takbo. Pakiramdam ko nasa karera ako at nagmamadaling marating ang finish line.

We just shared some intimate interactions and here we are, in the finish line without even labelling what relationship we are in.

I love how we touch each others body and feel our warmth, I don't consider our sex as simple as that word because for me we were making love, In that process I can feel that he loves me, but action is not enough. He never really told me that he loves me, maybe I just assumed again. But, I never regret anything that happened between us. Because I love him, love that I should keep and never be told.

Isang hikbi ulet ang kumawala sa akin ng pumasok sa aking isip na nasa finish line na talaga kami ni Dreq. We are not really meant for each other. Pinagharot pero hindi magmamahalan. Dalawa kaming humarot pero ako lang itong nagmamahal. Kahit nung college pa ako, sumasakay din siya sa kalandian ko pero hindi naman nag crush back. Ang panget talaga ng ugali. Mula noon hanggang ngayon ang panget niya talagang ka bonding.

"Dati ba umiyak ako? Takte naman ang drama ko naman ngayon!" Asik ko sa aking sarili.

Nakapark na sa tapat ng starbucks ang aking sasakyan. Saka na ako bababa kapag maayos na ang pagsasalita ko at tumigil na ang luha at paghikbi ko. Buong sikap kong pinustura ang sarili para hindi naman ako magmukhang nireject ng crush ko. Nakakahiya.

"Iced americano." Order ko.

Kahit hindi ko gustong uminon non ngayon ay ayun lang ang alam kong banggitin ngayon. Parang kung may sabihin pa akong kung ano ay maiiyak ako. Kaya ng may tanong pa ang babae na nasa counter ay puro tango nalang ako.

"I mean maam, ano pong name niyo? hindi naman po siguro tango ang pangalan niyo?" Naiilang na tanong nito.

She asked politely kaya naman hindi ko na siya tinarayan at dinamay sa kadramahan ko.

"Rus."  Sambit ko dito. Tumango ito kaya naman naghanap ako ng mauupuan para sa paghihintay.

Nang matawag ang pangalan ko ay kaagad akong tumayo at kinuha ang inorder ko at bumalik sa upuan. Halos isa at kalahating oras ako sa loob ng coffee shop na iyon bago napagpasyahang umalis.