*Harry Potter Kurgusudur.*
"Zihnine giremiyorum. 11 yaşında bir çocuğa göre çok güçlüsün. Seni müritlerimden biri olarak görmeyi çok isterdim" dedi tıslayan bir edayla. Zihnimi okuyamamasına şaşırmıştım ama belli etmedim.
"Hmm... Bilemiyorum, bana...
Başlamışken bir bölüm daha düzenleyeyim dedim. Lütfen yorumlarınızı benimle paylaşın. Keyifli okumalar dilerim <3
Yemekten sonra olan uçuş dersine gittik. Acaba Harry quidditcharayıcı olmasa olaylar nasıl değişir merak ediyorum ama eğer yaparsam gelecek tahmin edilemez olur bu yüzden bu olayı değiştirmemeye karar verdim.
Herkes süpürgelerinin soluna geçmişti ve uçuş öğretmeni olan Rolanda Hooch bize nasıl uçacağımızı anlatıyordu.
"Ellerinizi süpürgelerinizin üzerinde tutun ve yukarı deyin."
Herkes söylediği şeyi yapmaya çalışırken tekte başaran sadece 3 kişi vardı. Ben, Harry ve Draco...
Diğerleri denerken yavaş yavaş herkes yapmaya başlamıştı. Sona Weasley kaldığında başaramayıp kafasına çarpmasına neden olmuştu.
Komik olsada endişeli bir ses tonuyla "iyi misin?" Diye sorduğumda ilk bana garipçe bakmış ardından gülümseyerek "iyiyim" demişti. Eğer herkesin bana güvenmesini istiyorsam herkesle iyi anlaşmalıydım. O kişi bir Weasley olsa bile...
Tabi biz konuşurken havalanmış ve süpürgesinin dengesini kaybetmiş olan Neville'yi yeni fark etmiştik. Bende diğerleriyle beraber onu izlemeye başladım. Sonunda yere düştüğünde Mrs. Hooch, Neville'nin yanına gitmiş ve kolunun kırıldığını söylemişti. Ayrıca hastane kanadına giderken asla uçmamamız gerektiğini ve uçanların Hogwarts'tan atılacağını söylemişti.
Tabi Draco Malfoy durur mu? Mrs. Hooch gittiği anda Neviville'nin düşürdüğü hatırlatıcıyı almış ve bir yerlere saklamak için uçmaya başlamıştı. Aptal...
Harry uçarak Draco'ya kafa tutmuş ve onunla havada kavgaya başlamıştı. En son Draco topu fırlattığında Harry hızla uçup topu tutmuş ve aşağı inerek ona doğru sevinçle koşan kalabalığa karşılık olarak gülerek elindeki hatırlatıcıyı sallamıştı. Tabi Profesör McGonagall gelip ciddi bir tonda "Mr. Potter, benimle gelin," dediğinde yüzündeki sevinç gitmiş yerineyse korku gelmişti.
Neler olacağını bildiğim için rahat davranıyordum. Ama bilmesemde umursayacağımı pek sanmıyorum.
***
Ders bitmişti ve Harry sonunda gelmişti. Tedirgin duruyordu.
Hayaletlerin söylediğine göre arayıcı olarak seçilmişti. Yani gelecekte şimdilik bir değişiklik yoktu. Benim için bir fırsat doğmuştu. Hermonie'nin rolünü çalarak onu babasının kupasının önüne getirmiştim.
"Korkmana gerek yok Harry. Bu senin geninde var." dedim.
Ron ise hiddetle "Harry, babanın kovalayıcı olduğunu söylememiştin." dedi. Harry ise "bende bilmiyordum" dedi. Gözlerini hala kupadan ayırmamıştı. O sırada büyük ihtimalle ailesi hakkında ne kadar az şey bildiğini düşünüyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Kupanın yanından uzaklaştıktan sonra merdivenlere gelmiştik. Merdivenlerde sadece daha arkadaş olmayan altın üçlü ve ben vardık.
Harry ve Ron önden giderken konuşuyorlardı. Ve... merdivenler değişti. Sağ kanattaki 3. Kat koridoruna döndü. Yasak olan koridora... Hayat resmen Herry'e bela yolluyordu ve Harry bunları hemen kabul ediyordu.
Yukarı çıktık ve yasak bölgeye girdik. Etraftaki korkutucu heykellere bakarken nedense burası hoşuma gitmişti. Etrafa bakarak ilerlerken o miyavlama sesi geldi. Bayan Noris... "Orada bir mi var kızım?" Hepimiz hızlıca koşarak bir kapının önünde durduk. Açmaya çalıştılar ve tabiki kilitliydi.Hermonie'den önce davranarak Alohomora* büyüsünü yaptım ve girdik. Ron bu büyüyü nereden bildiğimi sorduğunda Hermonie benim yerime cevap verdi.
Tabi cevabından sonra uyanmış olan fluffy salyalarını akıtarak hırlıyordu. Eğer şarkı söylersem o yaratığın şarkıyla uyuduğunu nerden bildiğimi sorgulayacaklardı. Onların ne kadar meraklı olduğunu çok iyi biliyordum. Yani bende çareyi onlarla birlikta kaçmakta bulmuştum.
Yatakhanelere dönerken Hermonie'nin "orada ölebilirdik, daha da önemlisi kovulabiliriz." konuşmasından sonra odalara dağılmıştık. Bugün biraz yorulmuştum. Ama bu benim için hiçbir şeydi.
***
Herkesin uyuduğundan emin olduktan sonra sessizce önce yatakhaneden sonra ortak salondan çıktım ve kimseye görünmeden 7. kattaki ihtiyaç odasının önüne geldim. İçimden aynı şeyleri tekrar ettim.
Yeni büyüler çalışabileceğim bir yere ihtiyacım var...
Yeni büyüler çalışabileceğim bir yere ihtiyacım var...
Yeni büyüler çalışabileceğim bir yere ihtiyacım var...
Önüme çıkan kapıyla gülümsedim ve içeri girdim. Bu evrene gelmemin amacını sorguluyordum. Ama bunu çözene kadar kendimi korumayı öğrenmeliydim. Eğer biri benim sırrımı öğrenirse neler olabileceğini kestiremiyordum. Yani zor bir çalışma beni bekliyordu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
