No One Know (No One Series #III)

Chapter 35

"End"

. . .

Nang iniwan ako noon ni Benj ang akala ko ay hinding-hindi na ulit kaming magkikita. Wala kaming komunikasyon at balita sa isa't isa simula ng umalis siya.

Those days were so fearful. I can't talk to anyone about what happened to me that night. I was so scared. I need to endure the pain inside my head, alone, even until now. I'm still alone.

I always feel so desolate that time. I can't let myself trust every man that I met. Not until I met Marco. And when Benj returned, I couldn't understand myself. Ang akala ko galit ako sa kaniya. Ang akala ko hindi na ako humahanga sa kaniya.

He took care of me. He helped me in times when I was so weak. He helped me get up. He took a big part in my life to the point that I can't imagine my life without him again.

He sacrificed a lot just to be with me. He was so calm and understanding in those days that I can't understand myself. Iniintindi niya ang ugali ko kahit na sobra akong pasaway sa kaniya.

I cheat at him many times, noong akala ko na niloloko niya ako ng dahil kay Samantha. Hindi ko alam kung bakit. Basta ng mga panahon na iyon, ayoko lang na maloko ulit ako. Kung niloloko niya ako ay lolokohin ko rin siya.

Without him, I can't reach the life that I have now. And without me, maybe, he's already on top of everything. He surely can have everything that he wants without working hard to have it. But he chooses me over his luxurious life.

That's why I love him. I love him so much, and I know that he loves me too. He's just mad, but I'm sure that he still loves me.

Siguro nagkasala lang siya, katulad ko may mga maling bagay din naman ako nagagawa. Patatawarin ko siya kahit na hindi siya humingi ng tawad. Iintindihin ko na may anak na siya sa iba. Sigurado akong hindi niya mahal si Sairah. Sigurado ako. . . ako ang mahal niya.

"Okay na siguro ako 'di ba?" I asked myself. I was sitting on the edge of my bed while looking at the medicine in my hand. Ito na ang huling gamot na nabili ko simula ng maka-uwi ako rito sa bahay.

Sigurado rin ako na magaling na ako mula sa lagnat. Ilang araw din akong nanatili sa loob ng kwarto para magpagaling. Mamaya pagkatapos nito ay p'wede na akong pumunta kay Benj.

Is that what he said, right? Magpagaling na muna ako bago kami mag-usap. I'm feeling better now, I'm sure he will talk to me.

Nang matapos akong maligo ay sinubukan kong tawagan siya.

"Benj!" hindi mapigilan ang saya ko ng sagutin niya ang tawag. "Magaling na ako, pupunta ako d'yan sa inyo. Mag-uusap na tayo 'di ba?"

Ilang segundo na ang nakalipas pero hindi pa rin siya nagsalita. Kaya naman nagpatuloy ulit ako.

"Alam mo ba? Ang pait pait nung gamot na ininom ko. Pero okay lang, mukhang effective naman kasi magaling na ako ngayon. Wala na akong lagnat, hindi na rin masakit ang katawan ko. Kaya pupunta na ako diyan ngayon, hintayin mo ako ha?" sa sobrang excited ko ay napatay ko kaagad ang tawag.

Ngi-ngiti ngiti pa ako ng maglakad palapit sa closet para magbihis. Napatigil ako saglit ng may isang envelope ang nahulog. Nahulog iyo'n ng kuhain ko ang isang damit. Siguro isa sa mga gamit na naiwan ni Benj.

Ipinatong ko iyo'n saglit sa study table at nagpatuloy na sa pagbibihis. Nang matapos ako ay 'tsaka ko ito binuksan. Nanlaki kaagad ang mga mata ko sa laman no'n. Bakit may ganito ako?

"Ahh!" napasigaw ako sa sobrang pagkagulat.

Nakakahiyang tignan ang iba't-ibang litrato ko. Nakakadiri. Gusto kong sumigaw sa sobrang pandidiri sa sarili.