Vartolu, bu kadının arkasından gidiyordu. Gözlerinin içinde bir çocuğu anımsatan mutluluk vardı. Arkasından kimseye, hiçbir şeyi görmeden gidiyordu. Daha sonra Koçovalı'ların evine girdiğini görmüştü. Vartolu o kadına son kez bakarak dönüp gitmişti.
Eve vardığında Melek’in bahçede oturduğunu görmüştü. “Hayırdır küçük hanım?”
Melek, babasını duymazdan gelmişti. Vartolu yanına giderek
“Melek, bana bakar mısın babacığım?”
Melek istemese de ayağa kalkarak “Efendim baba?”
“Tek başına mı oturuyorsun?”
“Şu an tek olduğuma göre. Mert yok yani merak etme.”
Vartolu kızının kızgın ama tatlı suratına bakınca tebessüm etmişti. “Gelemez zaten merak etme. Gerekirse o okuldan alırım seni.”
“Ya baba sen kendinde misin? Ne yaptığının farkında mısın? Ben de insanım, benim de duygularım var. Mert ile aranda geçen şey seni ilgilendirmez. Ayrıca belki de sen bana yalan söylüyorsun.”
Vartolu yüzünü sertleştirip “Aranızda geçen şey? Asıl sen kendinde misin? Dediğin lafa bak. Hiç yakışıyor mu sana? Ben senin hiç bir zaman kötülüğünü istemedim, kendine gel. Ondan sonra da yanıma gel insan gibi konuşalım. Yürü şimdi odana.”
“İyi!”
Melek dolu gözlerle odasına gitmişti. Vartolu sinirle salona girdiğinde, Medet’in endişeli yüzünü görmüştü.
“ Ne oldu Medet?”
“Abi, çok kötü bir şey oldu.”
“Ya ne oldu söylesene.”
“Bir adam geldi, sen gelmeden daha. Valla iyi ki de senden önce gelmişti eve. Yoksa Melek görecekti.”
“Kim geldi?”
“Cengiz şerefsizi.”
Vartolu, kafasına vurarak konuşuyordu.
“Öldürecektim o herifi, yapmadım iste. Orada sıkacaktım kafasına.”
“Abi, değmez. İğrenç bir herif ya. Melek’e anlatmaz değil mi?”
“Bilmiyorum Medet. İnşallah bir şey olmaz.”
Okuduğunuz için teşekkür ederim:)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇUKUR (Babasının Meleği)
FanfictionMelek. Sadece kanatsız bir melekti o. Annesine yılların özlemini duyardı. Babasını herkesten çok sever, onu korumak isterdi. Babasının gözbebeğiydi o. Vartolu Sadettin'in biricik kızıydı. Vartolu'nun Çukur ile olan savaşında en çok zarar görecek ola...
