The Broken Hearted Girl ✔️

Episode 48

Ibinagsak ni Cedrick ang katawan sa sariling kama nang biglang tumunog ang cellphone niya. Inabot niya ito mula sa side table at sinagot ang tawag.

"Babe?" Panimula nang tumawag. Napatingin pa siya sa screen ng phone saglit bago nagsalita.

"Babe? What---" before he could finish his sentence, Riann cutted her words.

"Kasama mo ba si Mike?"

"Hindi. Bakit?"he heared her hissed before talking again.

"Sunduin mo siya tapos dumiretso na kayo sa Airport. Now" then ended the call before he could make a response. Saglit pa siyang napaisip bago umalis ng bahay at paandarin ng mabilis ang sasakyan. Sinubukan niya ring tawagan si Mike pero tanging service operator lang ang sumasagot.

"Nandiyan ba si Mike?" Tanong niya sa katulong na sumagot ng tawag.

"Ayy wala po Sir.." sunod niya naman tinawagan ang team mate sa baskteball.

"Umalis na ba si Mike?"

"Kanina pa, pre. Nagmamadali nga" hindi na siya sumagot at pinutol na ang usapan. Mas pinabilis niya pa ang pagmamaneho.

He was serious with his driving when his phone rang once again.

"Hello" he answered in a cold stern.

"Are you already with him? Tanong ng girlfriend niya. Napahigpit ang kapit niya sa manibela habang nakatingin ng diretso sa daan.

"Not yet, babe. Papunta pa lang ako sa unit niya." Hindi naman sumagot ang kausap at parang napabuntong hininga nalang.

"Ano bang nangyayari?"

"It's bhext. She's back but wants to leave again. That's why we---- Bhext? Sandali lang, bhext! Sige na, babe. Puntahan mo na si Mike at isama mo sa Airport. We need to stop this girl.." baling ulit ng girlfriend sa kanya. Bago pa siya makapagsalita, end call na. He just took a breath and focused on his way.

***

"Bhext naman. After holidays ka nalang umalis." I'm still trying to change her mind. Nakakainis naman kasi siya. Kung makapagdesisyong pupunta ng Europe parang kabilang kanto lang ang destinasyon.

"Bhext. Please, spend the Christmas and New Year with us." I held her arm pero tiningnan niya lang ako. Umupo siya sa isang upuan but I remained on standing. 7:37. Almost 20 minutes nalang aalis na si bhext. Nasaan na ba si Mike?

Tsk! I can't believe this is happening.  Are we really going to be miles away from each other? Bakit naman ganito?

Hindi ako mapakali. I always look at the entrance and also keep my eyes to my best friend.

I dont know what to do. I know this is for her, for her future....pero......ayokong umalis si bhext.

Napatingin ako sa kanya at parang relax na relax lang siya. But, bhext is really good at hiding her true emotions. I know there's something behind her calmness.

Pero ayoko talagang umalis siya.

"Good evening passengers. This is the pre-boarding announcement for flight 89B to Rome. We are now inviting those passengers with small children, and any passengers requiring special assistance, to begin boarding at this time. Please have your boarding pass and identification ready. Regular boarding will begin in approximately ten minutes time. Thank you." I gasped then looked at the clock. 7:51. Shit! 7:51!!! Where the hell are you, Mike!?

My eyes then turned to bhext nang tumayo siya.  Crap. How could I stop her. Argh!

"Cassandra Marie" we both turned our heads only to see Xander and Juvs. They walked gracefully toward us. Saglit lang naman silang tiningnan ni bhext and continued on checking her things.

***

Tahimik siyang nakaupo at halatang malalim ang iniisip.

Halos buong araw siyang naghahanap sa kasintahan pero wala pa ring nangyayari.

Napatingin siya sa mga bata na naglalaro. Hindi niya mapigilan ang sarili na alalahanin ang araw na iyon. Ang araw na nagsimula siyang makaramdam ng kakaiba para sa dalaga.

Napapangiti nalang siya tuwing naiisip kung paano siya parang tangang natulala sa isang babae.

The way she frowns. 'Yung pagtataray niya. How can she easily looks so impassive infront of everyone. That curving of her lips upwards. Her laughs. Everything seems perfect for him. She is perfect for him.

Pero  maaaring magbago ang lahat.

He couldn't even imagine how those smiles on her face is to be changed by tears and sadness.

Napasabunot nalang siya sa sariling mga buhok at tumingin sa langit.

Mahal na mahal niya si Cassandra. Hndi niya kaya na mawala ito sa kanya.....pero hindi na niya alam kung saan pa ba maghahanap. Gusto niyang magpaliwanag pero hindi niya naman magawa.

***

Napatigil si Cedrick nang mapansin ang kotse ni Mike. Mabuti nalang at dumaan siya sa park at sa wakas ay nakita na rin ang kaibigan.

Mabilis siyang bumaba ng sariling sasakyan pero napatigil sa paglalakad nang mapansin ang itsura nito.

Nakaupo ito, nakasandal at nakatingin sa langit habang ang dalawang kamay ay nasa mga buhok.

Alam niyang halos hindi na ito natutulog mahanap lang si Cassandra. He looks aged at palaging wala sa sarili.

Naaawa siya para sa kaibigan. Ngayon lang kasi ito nagkaganyan nang dahil sa babae.

Nabigla pa si Mike nang makita si Cedrick pero agad ring nakabawi.

"Kanina pa kita hinahanap." Panimula ni Cedrick pero hindi siya pinansin ni Mike.

"Bumalik na daw si Cassandra" and Mike's eyes shoot to him. Cedrick nodded.

"Oo, kaya tara na. Pumunta na tayo sa Airport." Sabay talikod at  lakad papunta sa sasakyan niya.

"Airport?" Naguguluhang tanong ni Mike habang sumusunod sa kaibigan.

"Hindi ko rin alam ang namgyayarn, pare. Basta bilisan nalang natin at baka tuluyan ka nang walang maabutan."

Maga-alas otso na nang gabi kaya trapik na sa daan. Panay ang mahinang pagmumura ni Cedrick pero nanatili lang namang tahimik si Mike at nakatingin lang sa labas ng sasakyan.

Iniisip niyang bumaba nalang t takbuhin nalang ang papunta ng Airport pero masyado pang malayo.

Sinusubukan namang tawagan ni Cedrick si Riann pero ayaw na nitong sagutin ang mga tawag.

"Pare..." tawag niya kay Mike nang bigla itong bumaba ng sasakyan. Napahugot nalang siya ng malalim na buntong hininga nang tumakbo na palayo ang kaibigan.

'Girlfriend-ko..." halos pabulong nang bigkas ni Mike habang hinihingal pa.

Naabutan niya sila pero wala ang taong gustong gusto na niyang makita....