Cesaretin var mı Aşk'a

{4}

Olayların üzerinden tam bir hafta geçmişti. Çok yoğun bir hafta olmuştu benim açımdan. Okulda dersler artık iyice yoğunlaşmıştı hatta ara ara hocalarımız minik süpriz quizler yapıyordu. O yüzden sürekli sık çalışmam gerekiyordu.
Kim dedi ya üniversitede rahat edersin diye, yalan. Anamızı ağlatıyorlardı resmen.
Ders çalışmaktan doğru düzgün Melisi de görememiştim.
Bugün gidip onu görmeye karar verdiğim için kalktım hazırlandım. Odamdan çıkarken abimin odasından gelen seslere kulak kesildim.

"Berk oğlum bak annesine gitmiş olmasın"

Kimden bahsediyorlardı. Onur abiden mi. Olabilir miydi sahiden. Daha çok dikkatimi vermiştim konuşmalara.

"ya yok diyorsun da ulan herif üç gündür yok lan ortalarda. Ulaşamıyorum. Mekanı bile açmıyor."

......

"ya tamam sen şu kadının adresini ver ben gideyim bakayım bari"

......

"lan kapat ya kapat. Herif yok diyorum sen hala ne diyorsun"

Abimi beklemeden odaya direk girmiştim. Abim direk gözlerini üzerime dikti.

"abi, Onur abi mi yok"

"evet güzelim. Herife 3 gündür ulaşamıyorum. Her yere baktım ama hangi cehenneme girdiyse bulamıyorum"

"annesine gittiğini mi düşünüyorsun"

Abimin gözleirndeki hüznü görmüştüm. Böyle bir şey yapmış olmasını istemediğini anlayabiliyordum.

"umarım yapmamıştır. Zaten hayatı boktan bir de gidip kendi kendini üzmesin istiyorum. Ama bu kayıp olma durumu da onu gösteriyor Allah kahretsin ki"

Kapının pervazında durmak yerine odaya girip abimin karşısında durdum.

"gidebileceği her yere baktınız demi"

"baktık güzelim baktık. Ama Onur bu bulunmak istemezse bulunmuyor işte"

O an aklıma gelen anılar ile bir anda aydınlanmıştım. Tabi ya kesin oraya gitmiştir.

"abi sanırım ben nerede olduğunu biliyorum. Ama sadece ben gitsem olur mu. Söz bulup getireceğim"

"nasıl biliyorsun, ne demek tek ne alak Yazgı"

"lütfen güven bana"

Abim ilk başta itraz edecek gibi baksa da kocaman gözlerimle yalvararak bakınca yumuşayıp kabul etmişti. Bende vakit kaybetmeden yola koyuldum.

Geçen yıl bir gün annem çok rahatsızlanmıştı. O kadar kötü olmuştu ki abimle artık başında dua etmeye başlamıştık. Ona bir şey olmasın diye. Doktorlar da elimizden geleni yaptık gerisi ona kaldı demişti.
Ben başında ağlarken annem birden bize bakarak konuşmaya başladı.

"umarım artık babanıza kavuşma vaktim gelmiştir"

Demişti, onun böyle demesi üzerine kalbim parçalanmıştı. Annemin asla bizi düşünmemesi, bu çocuklar bensiz ne yapar dememesi kalbimi yaralamıştı.

Hiç düşünmeden hastahane odasından koşarak çıkmıştım. Herkesten uzak kalmak istediğim anlarda gittiğim bir yerim vardı. Oraya gitmiştim.
Hıçkırarak ağlamaya başladım. Tüm içimdeki kırgınlığımı dökmüştüm.

Meğersem Onur abi de beni takip etmiş herkesten sakladığım gizli yerimi öğrenmişti bu şekilde.

"yazgı"