Mikasa pencereden bakmaktan sıkılmış olacakki odasından çıkıp koridorda yürümeye başlamıştı.
Koridorda yürürken karşısına Levi'ın çıkması ile durdu.
"Yüzbaşı Levi..."
"Emin misin?"
"Eminim. Sonucu ne olursa olsun yapacağım. Bir asker olarak benim görevim bu."
"Anladım. Sonucunda ne olabileceğini biliyorsun değil mi?"
"Evet. Ama sonucu ne olursa olsun dedim ya. Yapacağım."
Levi gidecekken Mikasa onun kolunu tutarak durdurdu.
"Belki birdaha böyle uzun konuşma fırsatımız olmayacak. O yüzden şimdi söylemek istiyorum... ben sizi hep abim olarak gördüm. Bundan sonrada öyle görmeye devam edeceğim."
"Bende seni hep kardeşim olarak bileceğim. Ne olursa olsun."
Mikasa'nın yüzünde buruk bir tebessüm oluşmuştu. Küçüklüğümden beri Eren den başka biri ona ailesi varmış gibi hissettirmemişti. Tabi Levi dışında. Levi ne kadar dışarıdan sert görünsede yumuşak bir kalbi vardı onun. Mikasa bunu bildiği için Levi'ı abisi olarak görüyordu.
Levi ise Mikasa'yı İsabel'e benzettiği için ona kardeşi gibi bakıyordu. Ama Mikasa ve İsabel arasında bir fark vardı. Mikasa kontrol edilemezdi. Hatta sinirlendiğinde Levi onu zar zor durdururdu. Çünkü Levi biliyordu... Bir Ackerman sinirlendiğinde hiç iyi şeyler olmaz..
Mikasa'nın Levi'a sarılması ile Levi, Mikasa'nın sırtını sıvazladı.
"Görüşürüz... Levi abi.."
Mikasa, Levi'dan ayrılıp arkasını dönüp gitmişti.
"A-abi mi?"
Levi kendi kendine söylenmeye devam ederken oda yoluna devam etti.
◇◇◇
"Levi!"
"Seni arıyorum ya! Neredeydin!?"
"Buradayım işte!"
Levi terasta otururken yanına telaşlı şekilde Hange oturmuştu.
"Hâlâ atlatamadım. Kaybolduğun gün seni tam 5 saat heryeri dolaşarak aramıştım."
"Unutsan artık?"
"Unutmak mı? Rüyalarıma bile giriyor hâlâ! Hatta... teşhis için gittiğimiz adamın sen oldunu görüyorum rüyamda."
