Büyük kalabalık arasından kurtulup sonunda erzak sırasına girebilmiştim. Aslında kaynak yapmış gibi olmuştum ama çok açtım. Kendi şehrimden buraya kaçtığımdan beri doğru düzgün birşey yemedim sanırım.
"Sıradaki!"
Sıra bana gelmişti sonunda. Ben tam gidecekken yaşlı, kel ve şişman bir adam beni itti, yere düşmem ile kalçam acımıştı.
"Seni pis besleme! Nasıl kaynak yaparsın!"
"Siz benim önümde bile değildiniz daha yeni geldiniz!"
"Kes sesini!"
Saçımdan tutup beni yere savurdu. Karşılık verecektim ama hem yerdeydim hemde adam o kadar iriydi ki tüm gücümle ittirsem bile olmazdı. O sırada bir ses duydum.
"Bir ekmek için ölmek mi istiyorsun!?"
Sesin sahibine baktığımda benim yaşlarımda bir erkek çocuğu gördüm.
"Siz beslemeler yüzünden nüfus arttı bize erzak yetmiyor! Keşke o devler sizide yeselerdi!"
Çocuğun iyice sinirlendiği belli oluyordu. Önce masa tezgahının kenarına ayağını koyarak oradan adamın üstüne zıpladı ve sonra adamı yumruklamaya başladı. Bir yandan yumruklarken bir yandan da nefretini kusuyordu.
"Sizin servetinizi koruma sevdanız yüzünden kaç kişinin açlıktan öldüğünden haberiniz var mı ha! Kaç kişinin acılar içinde kıvranırken açlıktan öldüğünü biliyor musunuz!!?"
O çocuk dediğim kişinin içinden bir anda şeytan çıkmıştı. Adamın dişini bile kırmıştı bu çocuk.
"Asıl canavar olan devler değil sizin gibi leş insanlar!"
Son sözünü söyleyip adamın üstünden kalktığında arkasından bir grup koşarak bize doğru geliyordu.
"Gel buraya besleme! Nasıl döversin abimi!"
Bu sefer konuşan ben olmuştum. Çocuğun elini tutup;
"Koş!"
Dememle beraber beraber koşmaya başladık. Ara sokaklara giriyorduk ama hala arkamızdalardı.
Tezgahların olduğu yere geldiğimizde bir tezgahı yan çevirip onların gelişini kapattık. Böylece kaçmak için daha fazla zamanımız oldu. Başka bir sokağa dönüp binanın arkasına saklandık. Bu sefer bizi bulamadılar ve başka yöne gittiler.
