Üvey Babam

32- MUTLULUK (FİNAL)

Gözüm karardı önümden başka hiçbir yeri görmeden ileri doğru son hız koşmaya başladım bir yandan da boğazımı yırtarcasına "Can!" diye bağırıyordum.

En son bir şeye çarptım.

İlahi bakış

Tolga, Can'ı kaybetme korkusuyla bir atletten daha hızlı bir şekilde ileri doğru koşmaya başladı.

Kamuran onu engellemek için önüne geçmeye çalışınca da ona çarpmıştı.

Kamuran sendeleyip dengesini sağlayamayarak başını iskelenin, iskeleyi sabit tutan direğine çarptı ve suya gömüldü.

Tolga hiçbir şey düşünmeden suya daldı. Suyun içinde aranıp Can'ı bulduktan sonra onu belinden kavrayıp yukarı doğru hızla yüzmeye başladı.

İskeleye vardığında Tanem'in de yardımıyla Can'ı yukarı çıkardılar.

Tanem, Can'ın yanaklarını tokatlamaya başlamıştı.

Tolga'da yukarı çıkınca hızla Can'ın yanına vardı ve suni teneffüs yapmaya başladı.

Bir yandan da "uyan lütfen" diye sitem ediyordu.

Son bir kez daha ciğerlerine oksijeni üfledi.

Ama hiçbir şey olmadı. Uyanmıyordu.

Can'ı kaybetme korkusunu iliklerine kadar hissediyor ve titriyordu. Can ise hiçbir tepki vermeden öylece yatıyordu.

Tolga, Can'ın üzerine eğildi. Kalbi yavaş da olsa atıyordu.

Son kez daha suni teneffüse başladı ve yüzünü yan tarafa doğru çevirdi.

Tanem'in sesi çıkmıyor tırnaklarını kemirerek "uyanacak mı?" diye soruyordu.

Hala ciğerlerindeki su çıkmamıştı.

Tolga, Can'ın bedenini kaldırdı ve sırtını göğsüne yaslayıp eliyle karnına baskı uygulamaya başladı. Son kez hızla karnına bastı.

Can'ın ağzından bir miktar su çıktı. Tolga yaptığı hareketini yapmayı sürdürdü. Bu arada polisler de onların tarafına gelmişti.

Can'ın ağzından biraz daha su çıkınca, yere yatırdı ve başını yan tarafına doğru çevirdi. Hareketsizdi ancak Tolga ağzını hafif aralattığı için su çıkmaya devam ediyordu.

Polis anons geçip acil ambulans istedi.

"Peki Kamuran Cansever kaçtı mı yine?" diye sordu görevli polis.

Tolga "görmedim." dedi.

Tanem ise parmağıyla gölü işaret etti.

Gözü Can'daydı.

Ambulans gelince Can'ı ambulansa bindirdiler ve Tanem'de onunla birlikte gitti.

Kendini birkaç gündür tutuyordu. Ambulansa bindiği anda gözyaşları hücum etmişti.

İçinden dua ediyordu. Dışından ise tırnaklarını koluna gömmüştü.

Can'ın yandan sarkan eline dokundu.

"Beni bırakma"

Onlar giderken Tolga'da arabayla arkalarından takip ediyordu.

Hastaneye vardıklarında Can'ı yoğun bakıma aldılar.

Tanem ve Tolga da yoğun bakımın önüne oturup beklemeye başladı.

Tanem nedensizce kendini sıkıyordu.

Tolga "ne oldu, iyi misin?" diye sordu.

"Ben ben ben hiç iyi değilim abi." dedi. "Korkuyorum."

"Neden? Can içinse o iyi olacak, inanıyorum o güçlü çocuktur." dedi dediklerine kendi de inanmaya çalışarak.