Pursuing My Gay Secretary (EDITING)

CHAPTER THIRTY-SEVEN: CRITICAL

ZAIRHY

Nabitawan ko ang baril na hawak ko. Suddenly, I felt a strange feeling. And it was not new to me. Naramdaman ko na ito nang mawala ang mama ko.

Nasasaktan ako. Nasasaktan akong makita si Cane na umiiyak. Why should I feel this feeling? Hindi ba ito ang gusto ko? Ang makita siyang masaktan? Kung tutuusin ay kulang pa nga ito dahil buhay niya mismo ang kailangang kunin ko. I should be happy and satisfied.

"Mr. Lewis, kailangan na nating umalis! Andito na ang mga pulis!" Sigaw ng tauhan ko.

Tinalikuran ko si Cane at naglakad paalis. Ngunit hindi pa ako nakakadalawang hakbang ay bigla akong napatigil dahil nagsalita siya. "Masaya kana, Kuya? Ano?! Sumagot ka! Andito na ako oh! Patayin mo na ako! Diba yun ang gusto mo?! Kill me now! Wala rin namang saysay ang buhay ko. I lose him. Naramdaman ko na ang mga naramdaman mo! Naramdaman ko ng mawalan!" Sigaw nito sa'kin.

Humarap ako dito at nakita ko itong umiiyak na nakatayo sa harapan ko. "Ang gusto ko lang naman ay makita ka at makasama, Kuya. Pero bakit ganito? Bakit umabot sa ganito? Bakit kailangan mo pa akong itulad sayo? Bakit kailangan mo pang kunin ang buhay ng taong mahal ko? You should be happy now! You did hurt me. It hurts like hell and it's slowly killing me!" Dagdag pa nito habang walang humpay ang pag-agos ng luha sa mga mata niya.

Kumirot ang puso ko sa nasaksihan. I never see her like this before. Simula nung sampong taong gulang siya ay minamanmanan ko na siya. She grow cold and emotionless woman. But the Cane I was seeing right now was different. It's like the lost and soft Cane and I can't stand seeing her like that. I was so used to seeing her tough and brave side like what she was before.

Kinuha nito ang baril na nabitawan ko kanina at itinutok niya ito sa sintido niya. "This is what you want, right? Now I will do this on my own to make you happy and satisfied."

A load bang filled the ship.

Agad kong binaril ang baril na hawak niya dahilan upang mabitawan niya ito. Malalaki ang hakbang ko habang lumalapit sa kanya. Nang makalapit ako sa kanya ay agad ko siyang niyakap. "Hush now, Cane. Stop crying. We will fix this. I will fix everything. Please stop crying." Bulong ko sa tenga nito habang mahigpit na niyayakap ito. "Babawi ako. Babawi si Kuya." Dagdag ko pa habang marahan na hinihimas ang likod nito. "Itatama ni kuya ang lahat ng pagkakamali niya. Itatama ko lahat yun."

Now I realized that seeing her crying is my biggest weakness. I know I love her, I'm just denying that everytime. Ang laki kong tanga. Kuya niya ako at dapat ko siyang protektahan pero iba ang ginawa ko. Ako pa mismo ang nanakit sa kanya. Nabulag ako sa paghihiganti ko. Sana mapatawad mo pa ako, Cane.

Naramdaman kong yumakap rin siya pabalik sakin. "K-kuya, hindi ko alam ang gagawin ko. Ayukong mawala siya." Umiiyak nitong ani sa balikat ko.

"Hush, Cane. We will do everything to save him, okay? This is my fault. I'm sorry..." Tumango lang ito habang niyayakap ako ng mahigpit.

CANE

Kasabay ng pagtila ng ulan ay ang pagdating ng mga pulis na tauhan ni papa. They are our under cover agent. Sila ang nangangalaga sa pamilya ko.

Agad nilang itinutok ang mga baril kay Kuya kaya sumenyas akong ibaba nila ito. Nagtatanong ang mga mata nila pero ibinaba rin nila ang mga baril kalaunan. Humahangos na tumatakbo si papa papalapit sakin. He hugged me and I hugged him back. "Okay ka lang ba anak? Anong masakit sayo, ha? Sabihin mo sakin." Nag-alala nitong tanong.