Pursuing My Gay Secretary (EDITING)

CHAPTER FORTY-THREE: SORROW

YÑIGO

The day had come at na discharge na ako sa hospital. One week has passed but no Cane visited me.

Did she really abandoned me?

No, Cane was not like that. Masyado lang siyang busy sa kompanya niya kaya't hindi niya ako nadadalaw sa hospital.

Hindi ako halos nakatulog kagabi dahil excited akong makita si Cane. My Dad drove me to her company. Nang makarating kami doon ay agad akong lumabas ng kotse. "Maghihintay ako dito, Yñigo." He said and I just nodded.

Nagmamadali akong pumasok sa kompanya ng babaeng mahal ko. Nang makapasok ako sa elevator ay pinindot ko ito papuntang 40th floor. Oh god! I really missed her and I can't wait to see her again. Nang bumukas ang pinto ay agad akong nagmadaling pumunta sa harap ng pinto ni Cane. I opened the door knob and there she is. Nakakunot ang noo nito habang kaharap ang maraming mga papeles na sa tingin ko ay kailangan niyang pirmahan.

I'm right! Kaya pala hindi siya makabisita sa akin sa hospital, busy pala siya sa opisina niya. Kawawa naman ang Cane ko. She look so stressed and tired yet it was morning after all.

"What do you want? Spill it up and leave my office." Malamig ang boses nito nang sabihin nito ang mga katagang iyon. Marahil ay hindi niya ako nakilala. Nakayuko kasi ito at busy sa pagpipirma ng mga papeles na nasa mesa niya.

"Cane..." Tawag ko rito dahilan upang i-angat nito ang ulo.

Napatayo ito at rumehistro ang gulat sa magandang mukha niya. Tila hindi siya makapaniwala na narito ako sa harapan niya. "Yñigo..." Tila bulong na bigkas nito.

Oh god! How I miss that voice!

I smiled widely. "Nandito na ako, Cane. Tinupad ko ang pangako ko sayo. Hindi kita iniwan. Gumising ako para sayo." I said as I hurriedly go to her and hugged her.

Hindi ito nakakilos sa ginawa ko. Kumalas ako sa yakap at hinaplos ang pisngi nito. "What's wrong, Cane? I'm already here. Gising na ako." Masuyo kong tanong ngunit nabigla ako ng tinabig niya ang kamay ko at umatras siya.

The emotions I saw on her eyes a second ago fades. She stare at me emotionlessly. Her gazes are cold just like before. Bigla akong kinabahan sa mga titig nito. Is she mad at me? Para kasing bumalik ito sa dating Cane na palaging walang emosyon ang mukha.

"Why are you here?" Malamig nitong tanong.

Nalilito akong tumitig sa mga mata niya. "What did you say? I think I heard it incorrectly." Pagpapaulit ko rito.

"Why are you here? You're not my employee anymore. Your family already passed a resignation letter for you and I already signed it proving that you're not my secretary anymore." She spoke coldly.

What happened to her? Bakit ganito siya makipag-usap sakin? She changed...

"Cane, I'm back. Hindi mo ba ako nami-miss?" Malaki ang ngiti kong tanong sa kanya.

"Why would I miss you? You're not an important people to me. Leave now. I have so many works to do."

Anong nagyayari sa kanya? Hindi ba niya ako nami-miss? Bakit bigla nalang siyang naging malamig sakin? At saka bakit niya ako pinapaalis? I thought she would be happy if she see me again...

I still smile. "Cane, ano bang ginagawa mo? Can't you recognize me? Ako to si Yñigo. Your beloved gay secretary." Pagpapakilala ko sa kanya. Baka kasi may amnesia siya kaya sinasabi niya sakin ang mga salitang yun. Honestly, it feels like there were a thousand knives chopping my heart slowly.