Mübrem:Vazgeçilmez

Bölüm 32: "Yalnız"

Barın'dan;

Sığınak.
Bu zamana kadar yaşamadığım bir duyguydu.
Almila'yı bulana kadar tadamadığım bir duyguydu.

İnsanın annesi yokken bu duyguyu nasıl tadabilir ki zaten?

Çocuklar bile küçükken yaralandığı zaman ilk anne diye bağırmazlar mı?

Geceleri korktukları zaman ilk ona sığınmazlar mı?

Ben sığınamadım; ama Almila'yı bulduktan sonra ilk ona sığındım, ilk ona sarıldım, ilk ona saklandım, ilk ona içimi açtım.

Annemin benim yüzümden öldüğünü düşünürken, ummadığım ve aklıma bile gelmeyecek bir gerçek ile karşılaştım.

Canım yandı; ama belli etmedim.

Annemi videoda gördüğüm ilk anın bana hissettirdiği acıyı tarif bile edemezdim.
Edilemez de.

Nasıl edilir ki zaten?

Ben annem için bu evde her doğum günümde acı çekerken, o oğlu ile mutlu bir şekilde yaşıyordu.

Her doğum günümde ondan özür dilerken, o oğlu ile intikam planları kuruyordu.

'Oğlum.'
Bu kelimeyi küçükken duymak için canımı bile verebilirdim.

'Anne.'
Anneme bu kelimeyi demek için her şeyimi ortaya dökebilirdim.

Güldüm.
Öğrendiğim gerçekler aklıma geldikçe rüya olmasını diledim.

Kabustan uyanmak istedim.

Sevdiğim kızın benden annemi saklamamış olmasını dilemek istedim.
Diledim de.

Ama ona kızamıyordum da.Çünkü, benim de sakladığım çok şey vardı.Almila'ya söylesem yıkılacağı, paramparça olacağı o kadar çok şey vardı ki...

Ama insan yine de kırılıyormuş.Hayal kırıklığına uğruyormuş.

Elimdeki viski şişesini dudaklarıma götürdüğümde bütün yaşadığım şeyleri unutmak istedim.Annemi, o videoyu, ben yokken anneme sığınan Erhan'ı...

Kapının kapanma sesinin gelmesi ile biraz da olsa doğrularak gelen kişiye baktım.Mert'ti.

Yanıma gelip aşağıya eğildiğinde elimde olan içki şişesini kenara bıraktı ve tam karşıma oturdu.

"Seansımız başlamış yine." Dedi.

Güldüm."Hiç bitmedi ki." Dedim.

"Barın..." dedi."Madem bu kadar çok acı çekecektin neden böyle bir şey yapma kararı aldın? Neden Almila'yı kendinden uzaklaştırdın?"

"Çünkü..." dedim.İçki şişesine uzandım.
"Almila'yı hak etmiyorum ben!" İçki şişesini dudaklarıma götürdüm ve içtim."Onu hiçbir zaman hak etmedim."

"Sen iyi değilsin!" Dedi bana bakarak.
"Saçmalıyorsun şu an!"

"Ben hiçbir zaman iyi olmamışım ki Mert!" Dedim."Aklıma geldikçe delirecek gibi oluyorum!" Dedim bağırarak."Aklıma geldikçe ben böyle bir salaklık nasıl yaptım diyorum! Sende karşıma geçmiş saçmaladığımı söylüyorsun."

"Seni daha işin başındayken uyarmıştım Barın." Dedi tüm ciddiyetiyle."Almila'yı daha birkaç ay önceden takip ettiğinde seni uyarmıştım! Pişman olacağın bir şey yapma demiştim!"

"Kendimden emindim!" Dedim."Bu intikamı alacağımı düşünecek kadar kendimden emindim ben! Ama olmadı...yapamadım."

"Peki şimdi ne olacak?" Dedi.