Mübrem:Vazgeçilmez

Bölüm 50: "Geçmişten Kalan"

Hiç hayatınızın koca bir yalandan ibaret olduğuna şahit oldunuz mu?

Hiç yalanlar üzerine büyüdünüz mü?

Ya da hiçbir yere ait olmadığınızı hissettiniz mi?

Ben şahit oldum.
Ben büyüdüm.
Ben hissettim.

Karşımda duran adam bana seslendiğinde babamla ilgili aklımda kalan anılar bir film gibi gözümün önünden geçmişti.

Gözlerim karanlığa bürünürken sızlayan gözlerimin yavaş yavaş açılması ile yumuşacık bir yatakta olduğumu hissetmiştim.

Olduğum yerden yavaş yavaş kalkarken ağıran başımı unutmaya çalışarak nerede olduğuma odaklanmıştım.

Burası neresiydi?
Bembeyaz eşyalar ile çevrili bu oda kimindi?

Olduğum yerden dikkatlice kalkıp yavaş adımlar ile bulunduğum odanın kapısına yöneldiğimde kapının birden açılması ile olduğum yerde kalakalmıştım.

Gördüklerim bir rüya olduğunu düşünmüştüm; ama değildi.

Karşımda bana gülümseyerek bakan adam bana yaklaştığında hareket edememiştim.

"Kendine gelmişsin..." dedi.Elini kaldırdı ve yüzüme getirdi.Eli tam yüzümü okşayacakken birden geri çekilmiştim.

"Bende kendine gelmeni bekliyordum Almila.Seninle konuşmamız gereken bir dünya şey var."

Karşımda duran adamın ciddi olup olmadığını düşünürken "gerçekten mi?" Dedim.

Cümlemi anlamamış olduğu bakışlarından belliydi.

"Gerçekten yıllar sonra karşıma çıkıp hiçbir şey olmamış gibi mi davranıyorsun yani?"

"Biliyorum kızım beni gördüğün için şaşırdın."

Kafamı iki yana sallarken "sakın!" Dedim.
"Bana kızım falan deme.Çünkü senin kızın sen öldüğünde gitti! Senin kızın sen öldüğünde hayata veda etti!"

"Lütfen böyle söyleme Almila.Bırakta sana her şeyi anlatayım."

"Neyi anlatacaksın ya!" Dedim bağırarak.
"Neyi anlatacaksın ve ben neyi dinleyeceğim? Ben hiçbir şey duymak istemiyorum tamam mı? Ben bir yabancıdan hiçbir şey dinlemek istemiyorum!"

"Yabancı mı?" Dedi.Yutkundu."Kızım sen beni... babanı bir yabancı olarak mı görüyorsun?"

"Baba mı?" Dedim alaylı bir gülümsemeyle.
"Benim babam yok ki! Benim yabancı göreceğim bir babam yok ki! Ben babamı küçük yaşta kaybettim.Böyle bir durumda onu nasıl yabancı görebilirim ki?"

"Yapma böyle..."

Kurduğu cümleyi duymamazlıktan gelirken "ben evime gitmek istiyorum!" Dedim."Ait olduğum yere." Olduğum yerden ilerleyip dışarı çıktığımda "biz neredeyiz?" Dedim.Arkamı dönüp birden durduğumda karşımdaki adamda benimle birlikte durmuştu.Cevap bekleyen bakışlarımı karşımdaki kahverengi gözlere değdirdiğimde "neredeyiz?" Dedim tekrardan.

"İstanbul'da."

Kurduğu cümleyi idrak etmeye çalışırken "pardon?" Dedim."Anlamadım."

"İstanbul'da" dedi tekrardan.O kadar sakin ve rahat bir biçimde söylüyordu ki sinir kat sayım yükselmişti.

"Ne saçmalıyorsun sen ya?" Birden bağırdığımda şaşırdığı belliydi."Ne İstanbul'undan bahsediyorsun sen? Hem... ben buraya nasıl geldim?"

"Bayıldığında biraz daha uzun uyuman için bir iğne yaptım."