Mübrem:Vazgeçilmez

Bölüm 41: "Mecburiyet"

Güven duygusu.Belki de bu zamanda en ihtiyacımız olan bir his.

İster annemiz olsun ister babamız.Ya da kardeşimiz, arkadaşımız veya sevgilimiz... hepsinden gelecek olan güven duygusunu hissetmek ister ve bekleriz.

Barın ve Mert bizi koruyacağından emin olduğu en iyi korumasını seçerken de içinde bu duygu vardı.

Bizi Erhan'dan korumak için her şeyi yapmışlardı;ama nereden bilebilirlerdi ki düşmanın aslında bize çok yakın olduğunu?

Yanı başımda saatlerce ağlıyor olan Beril'i sakinleştirmeye çalışırken hemen yanımda duran telefondan Barın'ı aramamak için kendimi zorlamıştım.

Muzaffer Abi'nın bunu bize neden yaptığını, yapma nedeninin ne olduğunu merak ediyordum.Bunun içinde gördüğüm zaman sormak isteyeceğim tek soru bu olacaktı.

Bunu bize neden yaptığı.

"İyi misin?" Dedim bana sarılıyor olan Beril'e bakarken.

"Değilim." Dedi kafasını iki yana sallayarak."Korkuyorum Almila.Artık kime güvenip kime güvenmeyeceğimizi bile kestiremiyorum." Kafasını kaldırıp bana baktığında "Muzaffer Abi'nin böyle bir şey yapacağı aklımın ucundan bile geçmezdi." Dedi.

Haklıydı.Benim de geçmezdi.

"Benim de geçmezdi." Dedim içimdeki düşünceleri dışa vurarak."Ama o kadar olay oldu ki... düşününce insan şaşırmıyor."

Tamamen kalkıp bana doğru döndüğünde "sence ona bir şey yaparlar mı?" Dedi.Gözlerinde korku vardı; ama bu korku Mert'ten dolayıydı.

"Barın ve Emir eminim ki şu an Mert'in yanındadır.Sen kötü olan her şeyi aklından çıkar.Çünkü, hiçbir şey olmayacak."

"Hala inanmakta güçlük çekiyorum.Ben resmen onun yüzünden vuruldum.Ya sen..?" Dedi.Elimi tuttu."O evde sana bir şey olabilirdi."

"Bunların hepsi geride kaldı Beril." Dedim."Lütfen bunları düşünme artık."

"Haklısın." Dedi.Yanağında olan yaşları sildi ve bana bakıp gülümsedi."Tamam...daha aklıma kötü şeyler getirmeyeceğim."

Beril'e bakıp gülümserken etrafta olan sessizlikten dolayı aklıma gelen Ceyda ile etrafa göz gezdirdim."Ne oldu?" Dedi Beril bana bakarken."Neye bakıyorsun sen öyle?"

"Ceyda..." dedim."O nerede?"

"O mu?" Söyleyeceği şey her neyse Beril'i zorlayacak gibiydi."O bebeğinin mezarına gitti." Beril'in cümlesi ile boğazım düğümlenmişti.Gözlerim dolarken buruk bir gülümseme ile Beril'e baktım."O kadar çok olay oldu ki..." dedim."Ceyda ile doğru düzgün ilgilenemedim bile.Bugün... kahvaltı da o kadar mutsuzdu ki.Geldiğimde ona ne olduğunu soracaktım."

"Sorarsın yine..." dedi elimi tutarak.
"Hem... sen Ceyda ile çok güzel ilgilendin Almila.Ceyda, emin ol bunu görüyor ve yanında olduğunu hissediyor."

"Ama yine de mutsuz.Onun yanında daha çok durmam gerekiyordu."

"Kendine bunu yapma Almila." Duyduğum ses ile arkamı döndüğümde bana dolu gözleri ile bakan Ceyda'yı gördüm.Ceyda'yı gördüğümde ayağa kalktım ve onun olduğu tarafa doğru döndüm.Yanıma ilerleyip tam önümde durduğunda kafasını iki yana salladı "yapma..." dedi."Beni daha çok vicdan azabına sokma."

"Bunu vicdan azabı çek diye yapmıyorum ki Ceyda.Seni merak ettiğim için bunlar hep."

"Biliyorum..." dedi.Gülümsedi."Ama sen her bana böyle yaptığında ben sana yaptığım her şeyi aklıma getiriyorum ve bu beni mahvediyor." Kafasını iki yana sallarken "bu beni paramparça ediyor." Dedi.