Genel olarak Güney Avrupa'da görülen bir türdür. Azınlık olarak Orta Asya, Sibirya ve Çin hariç Kuzey ve Güney Asya'da, Büyük Britanya'da ve Polonya'da görülmüştür.
Dişbudak, leylak, hanımeli ve söğüt ağacının yapraklarıyla beslenir.
Yalnızca eriller kendini savunmak kantarit üretir. Oral yoldan salgılanan acı, sütsü bir sıvıdır.
Kantarit ilk olarak 1810 yılında Fransız kimyager Pierre Robiquet tarafından incelenmiş, striknin gibi şiddetli bir zehir olduğunu iddia etmiştir.
İddiası asılsız çıkmamıştır. Kantarit tehlikeli derecede zehirlidir ve fosfataz 2A enziminin salgılanmasını engellerler. Tahriş, kabarma ve kanama gibi rahatsızlıklara neden olur. Bu etkiler mukozanın kanamasına, şiddetli mide ve bağırsak kanamasına veya ölümle sonuçlanabilecek mide, bağırsak ve böbrekte fonksiyon bozukluğuna neden olabilir.
Aynı zamanda kantarit kadınlar için afrodizyak/cinsel uyarıcı niteliğinde kullanılmaktadır.
Arthur Kendrick Ford, 1954 yılında kantariti afrodizyak olarak kullanmayı amaçlarken istemeden iki kadının ölümüne neden oldu ve hapis cezasına çarptırıldı.
1990'lı yıllara kadar Fas'ta ras el hanout olarak bilinen baharat karışımlarına az olacak şekilde İspanyol sineklerinin salgıladığı kantaritler eklenirdi.
Kuzey Afrika'da ise kubar, badem ezmesi, antep fıstığı, şeker, portakal kabuğu ve karanfil gibi baharat hammaddelerinin içerisinde de kantarit eklenmektedir.
Dünya üzerinde kantaritinin ilk kullanımı Antik Çin'de ilk koku bombası yapımı için; insan dışkısı, arsenik ve kurtboğan ile kantarit karışımınadır.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
