ARZUM

Gözündeki Siste Kayboldum

Bu kitap +18 içerik bulundurmaktadır. Rahatsız olan lütfen okumasın. 💦

İsmini bilmediğim adam ve Cesur koltukta oturmuş benim nasıl bir tepki vereceğimi bekliyorlardı. Onların önünde bir ileri bir geri hapishane mahkumları gibi yürüyordum.

Aklımda bir sürü soru vardı ama en önemlisi Cesur kimdi? Ben nasıl bir adamdan hoşlanmıştım? Cesur ayağa kalkıp bana doğru bir adım attığında, ben iki adım geri gittim.

''Bana yaklaşma! Seni tanıdığımdan emin bile değilim!''

Cesur bana afallamış gibi bakmıştı. Benden böyle cümleler beklemediği belliydi. Bu adamlar nasıl işlerle uğraşıyorlardı? Ya kötü insanlarsa? O zaman ne yapacağım?

İçlerinden birinin tanımıyorum ama diğerine fazlasıyla önem veriyorum.

''Arzu lütfen yapma. Bana bu kadar soğuk olma.''

''Soğuk olmayayım mı? O zaman söyle, kimsin sen? İnsanlara zarar mı veriyorsun? Elini hiç silah aldın mı?''

Sustu. Sadece sustu. Neden susuyordu? Bunları bilmeye hakkım vardı. Neden çenesini sıkıyordu?

İsmini bilmediğim adam bir bana, bir Cesur'a bakıyordu. Eminim en son olmak istediği yer burasıydı. Cesur sinirle saçlarını karıştırıp, bana arkasını döndü.

''Anlat. İllaki öğrenicek.''

Adını bilmediğim adam, Cesur'a demişti bu lafları.

''Kimsin sen?''

''Valentino Cesari. Ünlü bir iş adamıyım.''

Cesur bana dönüp, konuştu.

''Tamam, anlatıcağım. Ama önce sakin ol.''

Cesur biraz sıkıntılı duruyordu, anlatmak istemediği çok belliydi ama beni kaybetmek istemediği için anlatmaya çalışıyordu. Adam arkasına yaslanmış, dikkatlice bizi dinliyordu.

'' Valentino benim arkadaşım. Kötü biri değil ama bir aile problemi var. Bu yüzden sert biri olmak zorunda. Yeri geldiğinde kötü. Ona yardım ediyorum, bu yüzden kötü olmak zorundayım. hala senin bildiğin Cesur'um ama bazı insanlara karşı farklıyım. Bu kadarını bilmen yeterli.''

''Bahsettiğin aile problemi ne?''

Valentino bu dediğimi duydu. Biraz gerilmişti, rahat halinden çok fazla uzaklaşmıştı. Soruma cevap verdi.

''Karımı ve karnında ki bebeğeğimizi öldürdüler. Bebeğimizin ilk kontrolünde.''

Ne diyeceğimi bilememiştim. Hamile bir kadını öldürebilecek kadar cani insanlarla düşmanlardı. Cesur, Valentino ya ilerleyip bir şeyler konuştu ve Valentino evden ayrıldı. Valentino sanki o günleri tekrar yaşamış gibiydi. Gözleride dolmuştu. Ama fark ettirmemeye çalışıyordu.

''Biliyorum, gidiceksin ama şunu bilmen-''

Ona doğru hızlı adımlarla ilerledim ve boynuna sarıldım. Burnumu boynuna gömmüştüm. Ellerini belime koyup sımsıkı sarıldı.

''Gitmeyeceğim.''

Artık onu tanıdığıma emindim. O benim hep bildiğim Cesur'du. İçimde kavrulmak da olan arzuyu daha fazla tutamadım. Alnımı anlına dayadım ve konuşmaya başladım.

''Seni arzuluyorum. Arzu'dan daha çok, sana aşık olmaya başlıyorum.''

Sanki bunun dememi bekliyormuş gibi cümlelerimden birkaç saniye sonra dudaklarımızı birleştirdi. Öpüşü yavaş ve tutkuluydu.