ARZUM

Öfke

Bu kitapta +18 içerik bulunur. Rahatsız olan lütfen okumasın 💮

Bekir gelmiş ve beni almıştı. Eve girdiğim gibi üstümü çıkarmaya başladım. Duşakabine girip soğuk suyu açtım.

Yoldayken Bekir'in telefonundan ufak bir araştırma yaptım. Batuhan İzvermez, yeğeni Baran'a fazlasıyla düşkünmüş. Toplantılarda, seyahatlerde, yemeklerde hep beraber oldukları fotoğraflar var.

Bir röportajında, Baran'ı oğlu gibi gördüğünü söylemişti. O öldükten sonra bütün mirası, Baran'a bırakmış.

Kısacası, Baran'ın, amcasına düşkün olduğu gayet oratadaydı. Orhan abi ve Yeliz ablanın, babamı sevmediklerini biliyordum. Baran'ın, babamın hakkındaki düşüncelerini asla bilmiyordum. Bu konuyu açmam ve sorulara cevap bulmam lazımdı. Duştan çıkıp üstüme bir şey giymeden yatağa uzandım. Uykum vardı. Ayakta kalacak gücüm yoktu.

19.40

Vücudum üşümeye başlayınca uyanmıştım ama gözlerimi açmadım. Hala yorgunum ve başım gerçekten çok ağrıyordu.

İçime bir anda kötü bir his gelmişti. Bu yüzden, gözlerimi açtım ama hiç kimse yoktu. Arkamı döndüğümde, ayak ucumda oturan Baran'ı gördüm. Refleks olarak, oturur pozisyona geldim ve ondan uzaklaştım.

Güneş yeni batıyordu ve ışık onun yüzüne vuruyordu.

''Seni aradım ama ulaşamadım. İnci'ye sordum, bugün hiç hastaneye gelmediğini söyledi. Neredeydin?''

Ne dersem ona açık vermem diye düşünüyordum. Normal olmam gerekiyor.

Seni anlayacak!

Birde öyle bir sıkıntımız var.

''Biraz yalnız kalmak istedim.''

''Neden?''

Çıplaklığım yeni aklıma gelmişti. Onun önünde böyle durmak istemiyordum ama yorgana uzanırsam, bende bir sıkıntı olduğunu anlardı.

''Ailemi özledim.''

Güzel, iyi gidiyorum. Kırık kalp rolü yapmak en iyisi. Başımı dizlerime yasladım. Baran yanıma gelip beni kucağına aldı. Ona sıkıca sarıldım. Bir eli sırtımı okşuyordu.

''Her şeyi çok düşünüyorsun. Biraz rahat bırak kendini. Bunları düşünürken yalnız kalman doğru değil.''

''Biliyorum ama onların mezarları bile boş, Baran. Kendimi kandırmaktan başka bir şey yapmıyorum.''

''Annemin yanına götürebilirim seni. Biraz annenden bahseder.''

''Annemi hiç görmüş müydün?''

Derin bir sessizlik. İçimden bir ses Batuhan İzvermez'in, annemi gerçekten sevdiğini söylüyor.

Annen, babanı seviyormuydu?

İşte, o sorunun cevabını nasıl öğreneceğimi bilmiyorum. Kucağında dikleşip yüzüne baktım. Kaşları çatılmıştı, bir şey düşünüyordu.

''Niye sustun?''

''Anneni görmüştüm.''

''Hiç konuştunuz mu peki?''

''Evet, gerçekten çok nazik bir kadındı.''

Bakışları bana çevrildi. Asıl soruyu sormam gerekiyordu. Bir şeyler öğrenmeliydim. Kucağından kalkıp dizlerimin üstünde, tam önünü oturdum. Baran sanki bir çocukmuşum gibi bakıyordu bana.

''Peki ya babam, onu hiç gördün mü?''

''Gördüm.''

''Konuştunuz mu?''

''Hayır, gerek yoktu.''

''Babanla araları nasıldı?''

''Yine çok soru sormaya başladın, Tutkum.''

Ayağa kalkıp balkon çıktı. Kaçıyordu, yalan söyler diye düşünmüştüm. Üstüme tişört geçirip yanına gittim. Dirseklerini korkuluğa yaslamış, öylece karşıya bakıyordu.

''Kaçtın, benden ne saklıyorsun?''

Kahveleri keskin bir şekilde bana bakıyordu. Bakışları, yaralı, annesinden azar işitmekmek için kaçan küçük bir çocuk gibiydi. Anlamıştım, Baran, babam yüzünden, intikam ateşini benden çıkarmaya çalışacaktı. Ve o da, anladığımı farketmişti.

Kalçamı korkuluğa yaslayıp yukarıya baktım.

''Nasıl anladın?''

''Nasıl öldükelerini öğrendim.''

Ona baktım, öyle bir baktım ki içimdeki acıyı görsün istedim ama o benden daha kötüydü. Başını celladını bekleyen suçlu gibi eğmişti. Ona aşık olabilirdim. Belki de olmuştum, bilmiyorum.

''Başta numaraydı ama o akşam, sahilde öyle konuşunca sana resmen tutuldum. O klasik kitaplardaki adamlar gibi oldum. Sen, dünyada en çok nefret ettiğim adamın ve en güzel düşünceli kadının kızısın. Amcamı çok özlüyorum ve onu benden alan senin babandı.''

''Babam ihanete uğrayan bir zavallıdan farksızdı. Amcan, onun yakın arkadaşı ve en yakınının eşine göz koyacak kadar hain biriydi. Annemi kandırdı. Ben, senin amcan yüzünden yetim kaldım.''

Bir anda dikleşti ve gözlerime baktı. Sanki bir şey arıyordu ve aradığı şeyi bulmuştu.

''Bilmiyorsun. Babanın, annene neler yaptığını bilmiyorsun. Annen, Babanla zorla evlendi Arzu. Evet, onlar sevgiliydi ama baban annene tecavüz etmişti,''

Tamamen saçmalık, babamı fazla tanımıyorum ama bunu yapmaz. Değil mi? Bir-iki adım geriye gittim.

''Annen sana hamile kaldı. Ailesi bunu öğrenince, babası kendi elleriyle onu, Hayrettin'e götürdü. Baban, onu bir tutsak gibi evde tuttu.''

''Babamı benden daha fazla tanıyamazsın. O bunu yapmaz!''

''Kanıtlarıda var. Evinizin her odasında kamera vardı. Sen doğduktan sonra ancak annen özgür kalabildi. Birkaç yıl sonra size akşam yemeğine gelmiştik. Ben az çok hatırlıyorum. Bu sayede annenle, annem yakın arkadaş oldu.''

''Annen, annem bana hamileyken yakın olduklarını söylemişti. Bunuda mı sen kurmuştun?''

Tekrar derin bir sessizlik. Bu da oyundu. Gözlerimin dolması şu an umursadığım en son şeydi.

''Canını yakmayı çok istiyordum. Babanın cezasını sana çektirmek için günleri sayıyordum. Acılarını gördüğümde, yorgun olduğunu anladığımda, baban gibi biri olmadığını anladım ve bu oyundan vazgeçtim.''

''Çok geç kaldın! Söyle! Şimdi senden nasıl uzak duracağım?!''

Ellerini yanaklarıma koydu, alnını alnıma dayıdı. İkimiz de biliyorduk.

Bugün sondu.

''Git ve sakın bir daha karşıma çıkma. Lütfen benden uzak dur. Git Baran, geri gelme.''

Kollarından tutup onu ittim. İlk başta sedeledi. Birbirimize derin derin baktık. Arkasını dönüp balkondan çıktı ve gitti. Tutkular vazgeçilmesi zor ama illaki vazgeçilen şeylerdi.

Bir sonraki bölüm de olucaklar...

''Tamam ama çok fazla bulaşmayacaksın. Sadece ufak bir yardım.''

''Beni düşürdüğün hale bak, Kız Çocuğu. O herifin, zarar verdiği birine yardım etmek istiyordum alt tarafı.''

''Ben kız çocuğu falan degilim. 28 yaşında bir iş kadınıyım. Çocuk olan sensin. Çünkü ben ne dersem onu yapıyorsun.''

Kollarımı bırakıp geri çekildi...

Bölüm sonu.

Son 4!
☕☕☕☕☕