Habang naandar ang tren sa riles;
Hindi mahulugang karayom,
Ang sisidlan ng pasahero;
'Di abot gadangkal ang espasyo.
Pumupungay ang kaniyang mga mata,
Tagaktak ang pawis sa kwelyo;
Siyang nauuhaw na panauhin.
Nag-aabang makarating sa paroroonan,
Ngunit apuradong makakamot.
Nais niyang mapatid kaniyang uhaw.
Nang bigla niyang hinawi ang kurtina,
Walang pasintabi niyang niloob,
At sinamsam ang nais niyang manakaw,
Nag-iwan ng ebidensya.
Sinubukang hawiin ng katabi,
Ang nagputik na bakas,
Bumalangkas sa pahamak,
Ng lalaking hindi imbitado,
Sinubukang dumalo,
Kahit walang salo-salo.
At nang nabanaag ng katabi,
Na ang siksikan ay rehas,
Pagsamo ang namutawi,
At pagkamuhi.
BINABASA MO ANG
Palamutian
PoetryKoleksyon ng mga tula, prosa, dagli, at awitin na binigyang kulay, liwanag, at emosyon ng mundo sa mata ng isang hamak na tao.
