Jülide hastanenin arka girişinde bankta oturuyordu. Hastasını 1 saat önce ameliyatta kaybetmişti. Ondan beri oturmuş kalmıştı orada. Gözleri doluyor ama kendini bırakmıyordu.
O kadar dalmıştıki üstüne örtülmeye çalışan montla irkildi.
"Üşümedin mi?" dedi endişeli bir şekilde Eylül.
"Sen beni mi izliyorsun her yerden?" dedi Jülide.
"Olayları duydum, seni burada görünce geleyim dedim. Sapığın olmadım... Henüz." dedi Eylül gülümseyerek.
"Dedikodu çok hızlı yayılıyor burada." dedi bakışları başka yöne çevrildi.
"İyisin değil mi?" dedi Eylül ve korkarakta olsa elini tuttu. Jülide'nin ne yapacağını kestiremiyordu. Jülide dikkatlice baktı ona. Masmavi gözleri vardı. Ama onu çekici kılan bu değildi. Hani bazı insanlar vardır hiç tanımadan tanırsın. O onlardandı. Temiz bir kalbi vardı. Ve o kalpte herkese yetecek iyilik vardı. Bunu hissedebiliyordun.
Evet dercesine başını salladı. Bir yandan gözünden bir damla yaş aktı. Saklamaya çalışmadı. Sadece başını omzuna yasladı. Elini sıkıca tuttu...
