Eight Words Love Story

Chapter 21

He's been gone since the other day and I thought he'll be off to just somewhere here but he didn't come back. If ever you met him, please let me know.

Pinatay ko ang cellphone pagkatapos basahin ang sunod-sunod na text sa akin ni Tito. I wasn't able to block him. Wala akong ideya kung saan niya nakuha ang number ko but the fact that I didn't change my phone number, it isn't impossible.

Ibinulsa ko ang cellphone ko at tinignan si Ross na iniikot ng mata ang kabuuan ng bahay. He's holding a glass of water.

Halos limang buwan pa lang kaming hindi nagkikita, pakiramdam ko ang dami ko nang kailangang habulin sa buhay niya.

"Nasaan si Tito?" tanong ng lalaki. Bumalik ako sa huwisyo.

"Bakit ka tumakas, Ross?!" Tanong ang isinagot ko sa kaniya. Mataas ang boses ko, upang matunugan niya ang galit ko. "Iniisip mo ba kung anong mararamdaman ng Daddy mo? Bigla ka na lang uuwi nang walang paalam. Ross, hindi ka na bata."

He pressed his lips and swallowed hard. Napatayo siya para magpaliwanag. "Moren, how am I supposed to live there when you're here? "

"Ako na naman ba ang dahilan? Ross naman! Nagkaintindihan na tayo, nagkausap na tayo, ano pa bang gusto mong marinig sa akin–"

"Na ayaw mo akong umalis," putol niya sa akin. "Tell me that all you want is for me to stay with you."

Mariin akong napapikit. I held onto the chair beside me for support. "Bumalik na sa Amerika, Ross. Nakikiusap ako sa 'yo, hinahanap ka na nila."

"Then what? Live the life they want for me?"

"Oo. Alam nila kung anong makabubuti sa 'yo, Ross. Wala kang mapapala rito. Sabihin na nating makakasama mo 'ko, tapos ano? Pagkatapos no'n ano?"

He stared intently at me, tila nasasaktan sa talim ng mga salitang binibitawan ko.

"I know my father's plan. Gagawin niya 'kong manika, Moren. Pag-aaralin niya ako, oo. But he'll do that for his own benefit. He'll use me for his business in the future. Is that the 'best' you're talking about?"

"What if you just don't understand what he's doing?"

"Don't you miss me?" He asked in a low pitch voice. Hindi sinagot ang tanong ko.

"Ross!"

"You said you will never be gone. But you cut all your connections with us. Sa 'kin, sa mga kaibigan natin. You're not answering my calls, you're not responding to my messages. Wala kang paramdam! Do you even realize how worried I was? Kung kamusta ka na, kung ayos pa ba—I fucking miss you."

Natuyan ako ng lalamunan. Humigpit ang hawak sa upuan. I look blankly on the table.

"It was my choice."

"To disappear?" segunda niya.

"Yes. To be gone while I do the work on myself. Mahirap bang irespeto ang desisyon ko?" tanong ko.

"You know I will understand your decisions. Ikaw, Moren? Kailan mo nirespeto ang nararamdaman ko?" Umiyak siya, halos pasigaw.

"You're so unfair! I told you all my plans, pero ikaw, bakit parang ang dali sa 'yong itapon ako. Is it me? Do you have the same reason as Mom? You don't need me anymore that's why you're discarding me."

May ilang dipa ang espasyong namamagitan sa aming dalawa pero ramdam ko ang sakit na dinadala niya.

"Fine! Tell me, anong gusto mong mangyari sa 'ting dalawa?"

Namahimik siya.

"See? Hindi mo alam–"

"Hihinto muna ko para magtrababo. I'll work and earn my own money, until it's enough to pay my tuition. Tutulungan kita, sabay tayong papasok ng college. I don't care when or how long it takes. After that, we'll build our dreams. You just have to trust me."