Restcafe

9

Üzerime askılı beyaz bir crop geçirmiştim. Altıma siyah kot eteğimi giymiş, üzerime Uğur'dan aldığım deri ceketi giymiştim. Uğur bu sefer, çok şükür ki, beni idare etmişti ve kolayca sıyrılabilmiştim. Ayı'ya geleli fazla olmuyordu. Elimde yarısına geldiğim bir kokteyl vardı. Alkol oranının az olmadığını biliyordum çünkü bardağı elime tutuşturan en başında Efe'ydi. Efe asla hafif bir şey içmezdi ve ben bunun hafif olmadığını bile bile iki tane içmiştim. 

Akay geldi. Beni fark etmemiş olacak ki Gökhan ile konuşuyordu. Onu reddettikten sonra bir daha konuşmamıştık. Kırılmış mıydı acaba? Çocuk on yedi yaşını geçeli dört yıl olmuş, sorduğum soruya bak. Miraç kafama vurduktan sonra beynim çalışmayı durdurdu sanırım. "Alkım?" Bu sesin Akay'dan çıkmasını beklerdim. Arkamı döndüğümde Tahir'in abisinin sırıtarak baktığını gördüm. Bana yaklaşırken ellerini iki yana açtı. "Ne güzel sürpriz. Hayırdır Tahir ile mi barıştınız?" dedi. Yüzümü buruşturdum. Birisi bu adama kardeşinin beni aldattığını ve bir yıl kadar bir süre önce ayrıldığımızı söylemeli bence. "Hayır." dedim. "Ne nazlı çıktın kızım sende ya!" dedi laubali bir tavır takınırken. Hayırdır, nerden bu samimiyet? Yumruğu yiyince görüceksin nazı.

"Ne nazı? Aldattı kardeşin beni şizofren herif. Yatakta bastım ben kardeşini." Kahkaha attı. "Ve seni aldattığını düşündün öyle mi?" Yok canım. Ne münasebet? Şahsen ben tavla attıklarını düşünmüştüm. Kardelen dostum sağ olsun bana açıkladı olayı. "Yok. Düşünmedim." dedim. Bir şey demeden yanından ayrılırken gülüşünü hala duyabiliyordum. Akıllısı beni bulmaz zaten. Deliyi de koyacak yer kalmadı. Miraç beni çekiştirmeye başladığında kaşlarımı çattım. Köpeğin önüne yem atar gibi Akay'ın önüne bıraktığında bardakta kalan son kokteyli arkama dönüp ona doğru savurdum. Fakat o kadar alkol almıştı ki, ayrıca on beş dakikada artık ne yaşadıysa, gram etki etmemişti. "Gelmeyeceğini söylemiştin?" dedi Akay merakla.

"Evet gelmeyecektim." diye mırıldandım gülümseyerek. "Miraç zorla getirdi. Yani. Sana özel bir durum olduğunu düşünme. Sıkıntı olan mekan." Anladım dercesine kafasını salladı. Sorgulamadı ve gülümsedi. "Güzel olmuşsun." Sırıttım. "Teşekkürler." Aramızda oluşan garip sessizlik beni gerdi. Hint dizisindeymiş gibi bakışmasaydık keşke.

*

Üçüncü bardağımın sonu, ayıklığımın da sonu olmuştu. Akay ve beraber çaldığı kişiler sahneye çıkalı yarım saat kadar bir süre oluyordu. Sendeleyerek ilerlerken bir kalabalık görmüştüm. Birden fazla olduğuna bile yemin edebilirim şu an. "Tahir'in hayvan dostu olduğunu sanırdım. Kendi köpeğini niye dövüyor ki?" diyen yanımdaki üç Mert'ti. Üç tanelerdi. Koluna tutundum ve kaşlarımı çattım. Tahir köpek mi dövüyormuş? "Kızım sakin dur bi!" diyerek sesini yükseltti. İlerlemeye devam ederken o da peşimden geliyordu. Çemberin kenarına geçtim. "Tahir ne olursun sakin ol! Lütfen. Bana bak lütfen." diyerek ağlayan Kardelendi. Yanımdaki kıza kafamı çevirdim. "Niye ağlıyor bu kız?" diye mırıldandım yayık bir ağızla. Kendimden iğreniyordum. Kenara kusabilir miyim? Kardelen'in üzerine doğru. 

"Az önce şu dayak yiyen çocukla öpüşüyordu. Sonra bir anda Tahir geldi. Kalanı da bu işte." diye mırıldandı kız. Güldüm. Dayak yiyen kişinin kim olduğunu algılamam uzun sürmüştü. Mert'in köpek deme sebebi Tahir'in yanından ayırmadığı adamlardan birisi olmasıydı. Bende cidden köpek dövüyor sanmıştım, geri zekalı. Çocuk Tahir'in birkaç seneden fazla süredir yakın arkadaşıydı. Bunu biliyordum. İkisi de karma yaşıyor, süper. "Senin burada ne işin var?" dedi Kardelen göz yaşlarını silerken. Bana baktığını anlamak zor olmamıştı çünkü kolumu dürtmüştü. "Kavga izlemeye geldim." diye mırıldandım. Kardelen yanımdaki Mert'i süzdü ve sonrasında bana geri baktı. "Yanında köpeğini de getirmişsin. Ne oldu? Dayak yiyeceğinden mi korktun kaltak?" Ayakta duramıyorum dayaktan mı korktun diyor. Bence Kardelen'de sarhoş.