"Küçüğüm..." Dedi parmaklarını yanağımda gezdirirken. Sesindeki şefkat öyle yoğundu ki bir an eridiğimi hissettim.
"Seni hep koruyacağım, ruhunda yeni yaralar açılmasına izin vermeyeceğim." Harelerimi kaldırıp buruk bir tebessümle yüzüne baktım.
"Se...
Şu dönemler manaton olan hayatım buraya fazla vakit ayırttırmıyor ^^
Lütfen bölüme geçmeden önce yıldızı parlatmayı unutmayın
yorumlarınızı bekliyorumm
iyi okumalar 🌼
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Hiçbir yere sığamıyordum.
Nasıl bir yerdi ki burası, yaşamanın anlamını bulmak bu kadar zor geliyordu. Kafamın içinde sürekli tekrarlayan o düşünceler. Yaşadığım bir dakika şeyi, saatlerce günlerce yaşamaya devam ettiriyordu.
Peki ruhum bu kadar ebediyetiarzularken, neden hala geçici şeylere bu kadar anlam yüklüyordum?
Çünkü benliğimdeki bu ihtiyacın karşılığını ancak "bâki" olanın verebileceğini unutup, yaşamaktan lezzet almaya çalışıyordum. Şunu biliyorum ki ne zaman hakikati yaşamaya çalışsam, içinde sıkışıp kaldığım o anıların yerini içinden çıkmak istemediğim anılar alacaktı.
Cıvıl cıvıl parıldayan gökyüzüne baktım. İstanbul'un kasvetli havasına karşın Aydın'da canlı bir hava vardı.
Bir saat önce inmiştim otobüsten,sıkıntı dolu bir yolculuk geçirsemde sabır etmiştim.
Ne yapacağımı bilmiyordum, bir niyetle gelmiştim ama nereye nasıl gideceğimi kestiremiyordum.
Elimdeki çantayı omzuma takıp taksilerin olduğu tarafa yürüdüm. Çantamı ve aldığım yiyecek poşetlerini sıkı sıkıya kavrayıp taksilerden birine bindim.
"Hoşgeldin abla,nereye?" Arabanın şoförü hemen sürücü koltuğunda ki yerini alırken alt dudağımıdişledim stresle.
"Ahatlara." Diye mırıldandığımda taksici başını sallayarak taksimetreyi açtı ve yola koyuldu.
Buraya en son üç yıl önce anneannemin cenazesi için gelmiştim. O günden sonra buraya bir daha ayak basmayacağımısansamda şuan fark fark ediyordum ki ; neyin ne olacağı asla belli olmuyordu...
