margines || taegi ; namkook

30

Wizyty u dziadków zawsze sprawiają Jeonggukowi dużo przyjemności. Wciąż pamięta, jak wciąż mieszkał z mamą w jej rodzinnym domu. Wiąże z nim wiele wspomnień wczesnego dzieciństwa, przez które przeszedł właściwie bez żadnych zmartwień. Z dziadkami jest blisko i lubi spędzać czas w ich towarzystwie, a oni zawsze witają z otwartymi ramionami jego, mamę i Jimina, odkąd tylko się pojawił.

Tego dnia jest tak samo. Babcia mocno ściska go jeszcze w drzwiach, a dziadek poklepuje po plecach i z uśmiechem na twarzy mówi, że zmężniał. Zauważa jego kolczyki (teraz wymienione na nieduże, srebrne obręcze — tata pomagał mu wybrać) i je komplementuje, a on wzdycha z ulgą. Bał się, że dziadkowie krzywo będą patrzeć na biżuterię, skoro Jeongguk jest chłopcem, ale oboje uśmiechają się tylko. Babcia pyta nawet, czy Jeongguk chciałby dostać komplet kolczyków na kolejne urodziny, a on nieśmiało odpowiada, że na pewno się z takiego prezentu ucieszy.

W czasie obiadu nie mówi dużo, jak zresztą zazwyczaj. Cieszy się, że usta mamy właściwie się nie zamykają, kiedy opowiada o Europie. Dzięki temu nikt nie wymaga od niego, żeby brał czynny udział w konwersacji. Jeongguk nie czuje się komfortowo, kiedy skupia się na nim uwaga większej ilości osób. Zdecydowanie woli rozmowy jeden na jeden, a nawet wtedy nie mówi dużo. Nie ma takiej potrzeby, bo zwyczajnie nie czuje, że ma cokolwiek ciekawego do przekazania.

Lubi za to słuchać. Chłonąć wiedzę i poglądy innych, ich wizje świata — żeby potem móc przeanalizować je w samotności i może wynieść z nich coś wartościowego. Jeongguk uważa, że w każdy człowiek ma coś, czego on może się jeszcze nauczyć. Tylko w sobie samym nie widzi cech, z których mieliby czerpać inni.

Może nie zastanawia się nad tym wystarczająco, pragnąc jak najwięcej wynieść ze zjawisk mających miejsce w otaczającym go świecie. Skupia się na innych, siebie tak naprawdę stawiając na marginesie.

Rozmawiał o tym z Namjoonem, który powiedział wtedy, że Jeongguk jest naprawdę wyjątkowy. Zastanawia się teraz nad znaczeniem tych słów, bo którego nie doszedł, mimo że myślał o nich przez ostatnie dwa wieczory.

Nie słucha już opowieści mamy, ale nikt tego nie zauważa. Dziadkowie dopytują tylko o kolejne rzeczy związane z wyjazdem na inny kontynent, a Jimin uśmiecha się delikatnie, skupiony na głosie swojej żony.

Siedzą przy stole długo. Przygotowane przez dziadków potrawy robią się chłodne, nikt już zresztą nie je. Jeongguk skubie co prawda ryż — robi to jednak głównie po to, by nie bawić się rękami. Wie, że babcia nie lubi, kiedy kręci się przy stole.

Czas mija szybko. Kiedy wychodzą, babcia wręcza im pojemniki z resztkami jedzenia — Jeongguk wie już, co będą jedli na obiad następnego dnia. W samochodzie mama włącza płytę Girl's Generation. Ona i Jimin na głos śpiewają tekst każdej piosenki, a Jeongguk nuci tylko pod nosem, bo nie zna dobrze tekstów. Mama mówi też, że tata wysłał jej wiadomość z potwierdzeniem wyjazdu w zimowe wakacje — wujek Seokjin i wujek Hoseok też pojadą. Zgodzili się na proponowany przez mamę termin, więc jeszcze w samochodzie kobieta rezerwuje domek, w którym zamieszkają.

Jeongguk już nie może się doczekać. Jest podekscytowany, bo wie, że większość wyjazdu spędzi prawdopodobnie na stoku (taką ma przynajmniej nadzieję, tym bardziej, że jedzie wujek Seokjin).

Kiedy dojeżdżają do domu, mama kładzie się na kanapie z książką, a Jimin, po schowaniu pojemników od babci do lodówki, siada obok i gra cicho na swojej gitarze. Spokojne arpeggio pomaga się skupić, więc Jeongguk siada w salonie z nimi. Zajmuje duży fotel i przyciągnowszy do siebie nogi, opiera na nich szkicownik. Pracuje nad projektem obrazu, który chce zacząć przenosić na płótno już w poniedziałek, na zajęciach w pracowni malarskiej, do której chodzi co tydzień w poniedziałki. Nauczycielce bardzo spodobał się jego pomysł, więc Jeonggukowi, zmotywowanemu do pracy jej pochwałami, trudno jest oderwać się teraz od szkicownika, kiedy tylko znajdzie na rysowanie wolną chwilę.