margines || taegi ; namkook

42

Im bliżej jest do końca semestru, a co za tym idzie — zwieńczających go egzaminów, tym mniej Jeongguk się nimi stresuje. Kiedy zaczyna się nad tym zastanawiać, nie ma to sensu nawet dla niego, ale nie chce oszukiwać się, że przejmuje się egzaminami bardziej niż kilka miesięcy wcześniej. Teraz dzielą go od nich właściwie ostatnie dni, ale dawno nie był tak pewny swojej wiedzy, więc nie widzi powodu, dla którego miałby się denerwować.

Zamiast tego coraz częściej wychodzi z Soomin na bubble tea i zdaje sobie sprawę, jak bardzo lubi spędzać czas w jej towarzystwie. Usta właściwie mu się przy niej nie zamykają, tak komfortowo czuje się w jej towarzystwie. Zresztą, kiedy rozmawia z kimś o ulubionych anime, Jeongguk zdecydowanie chciałby poruszyć więcej tematów, niż ma na to czasu.

Wciąż uczy się z Namjoonem, ale coraz częściej zdarza im się po prostu siadać razem w bibliotece i zajmować własną nauką. Jeongguk wciąż co prawda dopytuje czasem przyjaciela o mniej zrozumiałe zagadnienia, ale zdecydowanie nie spotykają się już na zasadzie korepetycji. Chłopiec przyzwyczaił się do nauki z Namjoonem, a że starszemu licealiście to nie przeszkadza, woli siadać z nim przy jednym ze stolików w bibliotece, a nie rozwiązywać zadania z matematyki we własnym pokoju, samotnie. Poza tym, po wspólnych sesjach kupują sobie lody albo jedzą ramyun w sklepie spożywczym, a Jeongguk może słuchać wtedy, jak Namjoon opowiada mu o przeczytanym ostatnio wywiadzie z jakimś amerykańskim raperem albo o wystawie, na którą zabrali go rodzice. Mógłby mówić o czymkolwiek, a Jeongguk i tak wsłuchiwał się jak zaczarowany.

Mniej czasu spędza z Hyejin, która jako że zaniedbywała naukę w czasie roku szkolnego, teraz spędza wolne chwile na powtarzaniu albo nawet przerabianiu tematów od początku. Taki schemat powtarza się co roku, więc Jeongguka wcale to nie dziwi, ale to pierwszy raz, kiedy nie spędza przez to czasu sam albo z rodzicami. Może dwie osoby to nie dużo, ale Namjoon i Soomin i tak sprawiają, że Jeongguk często się uśmiecha i chodzi zadowolony.

Pracuje nad większym projektem na zajęciach z malarstwa. Długo skupiał się na szkicach, a potem małych formatach, mających pomóc mu wprawić się w używaniu farb, ale teraz zajmuje się już dużym płótnem. Nie jest pewny, czy będzie w stanie skończyć obraz przed przerwą zimową, więc ma nadzieję, że mamie nie będzie przeszkadzał zapach farby w jego pokoju (albo tacie, bo poza wyjazdem z Jiminem do Busan i wakacjami w górach nie wie właściwie, jakie plany mają oboje jego rodzice).

Tygodnie mijają szybko, ale Jeongguk skłamałby, gdyby powiedział, że mu to przeszkadza. Chodzenie do szkoły i nauka nie męczą go wcale tak bardzo jak niektórych z jego znajomych, ale wciąż cieszy się na wakacje zimowe i możliwie jak największe odcięcie od nauki. Planuje skupić się na malowaniu i już nie może doczekać się długich godzin spędzanych nad płótnami albo ze szkicownikiem. Cieszy się też na tydzień z rodzicami w górach, a jedyną rzeczą, która odrobinę go stresuje, jest wyjazd z Jiminem. Wciąż nie czuje się w pełni komfortowo przy jego rodzicach, bo zwyczajnie nie zna ich zbyt dobrze — z Daegu do Busan jest daleko, więc nie widują ich często. Zdarza się, że Jimin sam ich odwiedza, albo mama jeździ z nim w weekendy, które Jeongguk spędza u taty. Sami rodzice jego ojczyma byli u nich w Daegu tylko kilka razy i nie na długo, więc to logiczne, że Jeongguk nigdy nie miał okazji, by oswoić się z ich obecnością.

Późnym popołudniem w piątek jedzie autobusem na osiedle taty. Namjoon siedzi obok niego i trzyma na kolanach swój plecak. Oboje na mundurki narzucone mają puchowe kurtki, ale ta Jeongguka jest rozpięta. Dzielą się nieugotowanym makaronem ramyun z przyprawą z saszetki i dzielą się słuchawkami. Słuchają albumu Bloom Troye'a Sivana — jednego z niewielu artystów, których to Jeongguk pokazał Namjoonowi, a nie na odwrót. Stykają się biodrami, mimo że fotele w autobusie wcale nie są aż tak bardzo wąskie. Młodszy z chłopców czuje, że jego policzki delikatnie się rumienią i ma nadzieję, że Namjoon tego nie widzi.