** TARİHİ KURGU DEĞİL CANLAR.
GİRİŞ BÖLÜMÜ 1960'LARDAN BİR KESİT SADECE.
BUNUN NEDENİNİ KİTABIN ORTALARINDA GÖRECEKSİNİZ.
GİRİŞ BÖLÜMÜ SONRASI 2012 YILINDAN, HİKÂYENİN YAZILDIĞI YILDAN DEVAM EDİYOR.**
18 Şubat 1961 gecesi ayrı düşen aşıkların yüre...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Büyükannemin beni istediğini duyduğumda, günlerdir tutmayan bacaklarıma güç geldi. Karamsar düşüncelerim yerini umuda bıraktı. Uyanacaktı büyükannem ve bitecekti. Lucas'ın ellerinden aldığım destekle koşturdum odasına. Hazırlanıp içeri girerken göz ucuyla, Bay Northern'i de kapı önünde gördüm. Büyükannem toparlandığında ona da büyük bir teşekkür etmeyi unutmamalıydım. İkisini başımla selamlayarak, odaya adımımı attım.
Ellerini tuttum büyükannemin, umudun verdiği gücü ona da aktarmak ister gibi. Kocaman yatakta küçücük kalmış, her zamanki dimdik, güçlü hali yerini savunmasızlığa bırakmış, yüzündeki huzurla uyumaya devam ediyordu ama duymalıydı beni.
"Merhaba büyükanne... Uyumadan önce Richard'a seslendiğini öğrendim. Sana onu da getirebilmeyi ne çok isterdim! Keşke mümkün olsaydı da, benim yerime ellerini tutan o olsaydı. Benim gibi, sen de ikiye bölündün değil mi? Biliyorum, sen beni düşünmeden tek adım atmazsın ama bu kez farklı...
Saatlerdir, seninle konuşacaklarım için savaş veriyorum kendimle. Bir yanım öyle bencil ki büyükanne! Nerede, kiminle olursan ol geri dönmeni istiyor, benim daha çok ihtiyacım var diyerek çığlıklar atıyor... Diğeriyse, hep olmak istediğin yere gitme ihtimalini düşünüyor ve seni oradan koparmak istemiyor.
Kendimi senin yerine koymayı deniyorum büyükanne. Bu yüzden söyleyeceklerim için affet beni. Çok özür dilerim ama hissettiklerimi senden hiç saklamadım ben, yine saklamayacağım! Eğer giden ben olsaydım, döneceğimi sanmıyorum. Lucas'la olduğum ya da olacağım yer, cehennem olsa dönemezdim.
Gittiğin yerde onunla mısın bilmiyorum ama eğer öyleyse ve dönmek istemezsen seni anlarım büyükanne. Sadece bizim, birbirimizi anlayabileceğimiz gibi... Ama yalnızsan, bana dön yalvarırım."
Yanına uzanmış fısıltıyla konuşuyordum. Başım göğsüne dayalı nefeslerini dinliyordum ve gözlerim birleşen ellerimizdeydi. Daha fazlasını söylemek istiyordum. İçim içimi yiyordu ama nedensiz sustum. Eğer beni duymuşsa daha fazlasına gerek olmadan anlardı beni. Belki biraz düşünmeye ihtiyacı vardı.
"Lena..." Ellerimi sıkmaya çalışan titrek parmakların hemen ardından gözlerine döndüm. Gözyaşlarımla aynı anda büyüyen gülümsememi engelleyemiyordum. Oysa ağlamayacağım diye söz vermiştim kendime. Aklını karıştırmayacak, üzmeyecektim onu.
"Buradayım büyükanne. Bekle, uyanık kalmaya çalış olur mu? Doktoru çağırmalıyım." Doğrulmaya çalışıyordum.
"Lena kızım?"
"Büyükanne..."
"Richard, sadece rüyamda değildi Lena... Burada, benimle olduğuna, konuştuğuna eminim."
"Doktor senin adımı sayıkladığını, tam uyanmasan da bilincinin gelmeye başladığını söylediğinde koşarak geldim."
