Φ(Α)ΟΥΛ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

~27~

Φτάνουμε σπίτι και τρέχω στο δωμάτιο μου. Ανοίγω την ντουλάπα και κάθομαι μπροστά χωρίς να ξέρω τι πρέπει να βάλω... Βγαίνω πάλι τρέχοντας, κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες και μπαίνω με φούρια μέσα στο σαλόνι.

Στ: Τι έγινε μωρό μου;

Τον κοιτάω λαχανιασμένη και παίρνω δυο βαθιές ανάσες για να βρω ξανά την αναπνοή μου.

Άλια: Τι να βάλω;

Τον ρωτάω και αρχίζει να γελάει. Τώρα άμα τον χτυπήσω θα έχω άδικο; Δηλαδή τι ρώτησα; Αμάν πια αυτοί οι άντρες τίποτα δεν καταλαβαίνουν.

Στ: Μμμ κάτσε να το σκεφτώ λίγο.

Λέει και βάζει το χέρι στο σαγόνι κάνοντας πως σκέφτεται.

Άλια: Επειδή δεν έχεις και πολύ μυαλό πρόσεχε μην το κάψεις με τόση σκέψη.

Ε μαα με προκαλεί!

Στ: Ώστε έτσι ε! Τότε δεν σου λέω! Έλα γυμνή...

Άλια: Στέφανε θα σε χτυπήσω!

Λέω και βάζω τα χέρια στην μέση κοιτώντας τον έντονα.

Στ: Χαχαχα πρόσεχε μην σπάσεις κανέναν νύχι!

Παιδιά κρατάτε με! Δεν φτάνει που θέλω να ετοιμαστώ γρήγορα για να μην αργήσω και περιμένει, με ειρωνεύεται κιόλας! Όχι τίποτα αλλά βλέπω και τον αδερφό μου να γελάει στον απέναντι καναπέ και μου ανάβουν τα λαμπάκια ακόμα περισσότερο.

Άλια: Ώστε έτσι ε;! Οκευ μπορείς να πας μόνος σου σπίτι. Εγώ δεν έρχομαι!

Λέω και κάνω αναστροφή για να φύγω.

Πριν προλάβω ωστόσο να βγω από το σαλόνι αισθάνομαι τα χέρια του να τυλίγονται γύρω από την μέση μου. Με κολλάει πάνω του και αφήνει ένα φιλί στα μαλλιά μου.

Στ: Συγγνώμη μωρό μου.

Λέει και τρίβει την μύτη του πάνω στο λαιμό μου. Ναι έτσι δεν κάνουμε δουλειά όμως;! Εγώ θέλω να μείνω λίγο ακόμα θυμωμένη μαζί του. Εντάξει δεν θύμωσα και ποτέ αλλά αυτό δεν χρειάζεται να το μάθει.

Άλια: Μμμ θα το σκεφτώ.

Κρυφογελάει πάνω στο λαιμό μου και μου αφήνει ένα φιλί εκεί.

Στ: Νομίζω πως με ένα παντελόνι θα ήσουν πιο άνετα για αυτό που έχω ετοιμάσει.

Μάλιστα. Εντωμεταξύ η περιέργεια μου έχει φτάσει στον Θεό!

Άλια: Δεν ήταν τόσο δύσκολο σωστά;!

Λέω λίγο ειρωνικά και γυρνάω μέσα στην αγκαλιά του για να τον κοιτάω στα μάτια. Μου χαμογελάει και πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να με επηρεάζει τόσο ένα απλό χαμόγελο.