Φ(Α)ΟΥΛ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

~44~

Τις περισσότερες φορές, η φιλοξενούμενη ομάδα καταφτάνει πρώτη στο γήπεδο. Έτσι, όταν φτάσαμε εμείς, ο Στέφανος ήταν ήδη εδώ. Ωστόσο, δεν τον έχω δει ακόμα. Μπορεί οι ποδοσφαιριστές να βγαίνουν για την αναγνώριση του αγωνιστικού χώρου αλλά εμείς οι φυσικοθεραπευτές έχουμε άλλες δουλειές.

Οπότε, τώρα είμαστε 5 λεπτά πριν ξεκινήσει το παιχνίδι και εγώ κάθομαι στον πάγκο. Οι ομάδες θα βγουν από λεπτό σε λεπτό. Στο γήπεδο γίνεται πανικός και ο καθένας θα μπορούσε να καταλάβει την ανυπομονησία του κόσμου για ένα θετικό αποτέλεσμα.

Βγαίνω από τις σκέψεις μου καθώς οι ομάδες κάνουν την εμφάνιση τους. Χαρτάκια και πυρσοί εμφανίζονται σε όλο το γήπεδο αλλά εγώ δεν δίνω σημασία. Ψάχνω με τα μάτια μου μια συγκεκριμένη φανέλα, ένα συγκεκριμένο άτομο.

Και επιτέλους τον βλέπω. Τον σκανάρω από πάνω μέχρι κάτω προσπαθώντας να καταλάβω αν έχει αλλάξει από την τελευταία φορά που τον είδα. Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά μου φαίνεται 10 φορές πιο όμορφος!

Και τότε γυρίζει το κεφάλι του και με κοιτάει. Μου χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι. Εντάξει ένα έχω να πω. ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ!

•••••
Το ματς κοντεύει να τελειώσει και είμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Το παιχνίδι είναι 1-1 και έχουμε φτάσει στο 83ο λεπτό. Θέλουμε την νίκη. Ωστόσο, η Ατλέτικο δεν θα μας το κάνει εύκολο.

Η αλήθεια είναι πως δεν θα μας ενοχλούσε και η ισοπαλία. Έχουμε σοβαρές πιθανότητες να περάσουμε στην επόμενη φάση είτε κερδίσουμε είτε όχι. Όμως, καλό θα ήταν να μην χάσουμε.

Τα λεπτά περνάνε και το σκορ, δυστυχώς, δεν αλλάζει. Από την άλλη όμως είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή ακολουθείται από ένα δυνατό χειροκρότημα από τους φιλάθλους στην κερκίδα. Αυτό θα πει επιβράβευση!

Σηκωνόμαστε όλοι από τον πάγκο και πάμε να δώσουμε τα συγχαρητήρια μας τόσο στους δικούς μας παίκτες όσο και στους αντιπάλους. Ψάχνω να βρω τον αδερφό μου και τον εντοπίζω λίγο παρακάτω. Τον φτάνω και τον αγκαλιάζω.

Άλια: Συγχαρητήρια μικρέ! Ωραίο γκολ.

Νίκος: Ευχαριστώ ευχαριστώ. Το μικρέ θα το παραλείψω.

Λέει αλλά χαμογελάει. Ακούω το όνομα μου και γυρίζω να αντικρίσω τον Αλβάρο να με πλησιάζει. Έρχεται μπροστά μου και με αγκαλιάζει σφιχτά.

Άλια: Ρεε που έλειψες. Τι κάνεις; Συγχαρητήρια και σε σένα αλλά όχι για το ματς!

Του λέω και του κλείνω το μάτι. Γελάει με την ψυχή του και μου ανακατεύει τα μαλλιά. Η αλήθεια είναι ότι με τον Αλβάρο έχουμε έρθει πιο κοντά και έχουμε γίνει πολύ καλοί φίλοι.