Φ(Α)ΟΥΛ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

~39~

Τον έχω δίπλα μου και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.

Ναι μπορεί να ήμουν σίγουρη πως κάποια στιγμή θα γυρίσει και επιτέλους θα είμαστε ευτυχισμένοι αλλά αυτό δεν έκανε την απουσία του λιγότερο επώδυνη.

Τα μάτια μου δεν φεύγουν από πάνω του. Λες και αν τον αφήσουν για λίγα δευτερόλεπτα, θα εξαφανιστεί όπως ακριβώς εμφανίστηκε. Έτσι αστραπιαία.

Το βλέμμα του πέφτει πάνω μου και μου χαμογελάει. Ναι ναι. Δεν άλλαξε τίποτα! Αυτό το χαμόγελο ακόμα έχει την δύναμη να μου κόβει τα πόδια.

Σηκώνει το χέρι του και το περνάει γύρω από τους ώμους μου. Ταυτόχρονα με τραβάει κοντά του και με κλείνει στην αγκαλιά του. Αχ, επιτέλους! Μπορεί αυτός να επέστρεψε στην χώρα αλλά και εγώ μόλις γύρισα σπίτι μου!

Στ: Θα με ματιάσεις! Σταμάτα να με κοιτάς...

Άλια: Δεν υπάρχει περίπτωση! Έχω να σε δω 6 μήνες...

Λέω με ένα παράπονο στην φωνή μου.

Μου δίνει ένα τρυφερό φιλί στην κορυφή του κεφαλιού και με σφίγγει λίγο παραπάνω.

Στ: Και μένα μου έλειψες! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο.

Τον κοιτάω στα μάτια και ξέρω πως λέει αλήθεια. Του δίνω και εγώ με την σειρά μου ένα απαλό φιλί στο στόμα και γυρνάω προς την υπόλοιπη παρέα.

Στ: Ψιτ!

Στρέφω ξανά το κεφάλι μου προς το μέρος του και τον κοιτάω ερωτηματικά.

Στ: Και γώ τα αγαπώ τα παιδιά αλλά τι θα έλεγες να φύγουμε;

Νομίζω πως δεν χρειάστηκε πάνω από 1 δευτερόλεπτο για να πάρω την απόφαση μου.

Άλια: Πες πως έχουμε φύγει ήδη!

Χωρίς να πει τίποτα άλλο, με αφήνει από την αγκαλιά του και σηκώνεται όρθιος.

Στ: Συγγνώμη παιδιά αλλά εμείς λέμε να φύγουμε.

Κώστας: Και αργήσατε κιόλας. Ποιος είχε βάλει στοίχημα ότι θα αντέξουν μισή ώρα;

Λέει ο Κώστας και βλέπω την Μαργαρίτα να σηκώνει το χέρι.

Μαρ: Έλα να ξηλωνόμαστε!

Άλια: Καλά βρε δεν ντρέπεστε; Βάλατε στοίχημα για το πόσο θα αντέξουμε πριν σηκωθούμε να φύγουμε;

Λέω με σηκωμένο φρύδι.

Μαρ: Τι να κάνουμε βρε αγάπες αφού είστε αρκετά προβλέψιμοι. Ευχαριστώ για τα 50 ευρώ που έβγαλα εξαιτίας σας.