Φ(Α)ΟΥΛ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

~28~

Πόσο χαζή παίζει να είμαι που άφησα ανοιχτό το παντζούρι; Όχι πείτε μου! Το φως που μπαίνει από το παράθυρο χτυπάει ακριβώς στα μάτια μου και δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Κάνω να γυρίσω από την άλλη αλλά ένα βάρος με ενοχλεί στην μέση μου. Και τότε σαν μια αστραπή να χτυπάει το κεφάλι μου, θυμάμαι όλα όσο έγιναν χθες. Νομίζω πως έχω κοκκινίσει!

Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου και παρατηρώ το δωμάτιο του Στέφανου. Πραγματικά το λατρευτώ αυτό το δωμάτιο. Κοιτώ χαμηλά και όντως το χέρι του είναι τυλιγμένο γύρω από την μέση μου ενώ η πλάτη μου ακουμπάει στο στέρνο του.

Μμμ είναι τόσο τέλεια μέσα στην αγκαλιά του. Η ασφάλεια και η θαλπωρή που αισθάνομαι εδώ δεν μπορούν να αντικατασταθούν με τίποτα στον κόσμο. Ωστόσο θέλω να δω το πρόσωπο του.

Έτσι με προσεκτικές κινήσεις γυρνάω πλευρό και μένω να τον κοιτάω. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τόσο όμορφος; Δηλαδή αλήθεια θα έπρεπε να είναι παράνομο!

Μην θέλοντας να τον ξυπνήσω δεν τον αγγίζω αλλά κάθομαι ακίνητη και παρατηρώ το πρόσωπο του. Είναι τόσο συμμετρικό. Σαν έργο τέχνης είναι ο άτιμος!

Στ: Σταματά να με κοιτάς! Θα με ματιάσεις πάλι!

Η βραχνή φωνή του ακούγεται ενώ τα μάτια του είναι ακόμα κλειστά. Πάλι καλά δηλαδή γιατί έχω γίνει σαν την αυγουστιάτικη ντομάτα.

Και πάνω που λέω πως γλίτωσα το ρεζιλίκι ανοίγει το ένα μάτι και με κοιτάει. Μου ρίχνει ένα πλάγιο χαμόγελο και ξανά κλείνει το μάτι του.

Στ: Μην ντρέπεσαι μωρό μου. Ξέρω πως είμαι κούκλος!

Λέει και δεν άντεξα η γυναίκα τον βαράω στο μπράτσο.

Άλια: Ηρέμησε κούκλε ηρέμησε!

Γελάει και ανοίγει τα μάτια του ενώ ταυτόχρονα με τραβάει πάνω του. Με κοιτάει και μετά σκύβει και αφήνει ένα απαλό φιλί στα χείλη μου.

Στ: Καλημέρα! Πως είσαι;

Λέει και το ενδιαφέρον είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

Άλια: Καλά είμαι. Αισθάνομαι λίγο μουδιασμένη αλλά είμαι μια χαρά.

Λέω και χαμογελάει. Σταμάτα αγόρι μου! Σε έχουμε ερωτευτεί ήδη μην χαμογελάς άλλο!

Στ: Μμμ θέλεις να σε ξεμουδιάσω εγώ;

Ρωτάει και με κοιτάει με ένα πονηρό βλέμμα όλο νόημα.