Φ(Α)ΟΥΛ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

~43~

Το να αποχωριστώ πάλι τον Στέφανο μου ήταν αρκετά δύσκολο. Είχα συνηθίσει να κοιμάμαι και να ξυπνάω δίπλα του. Πως θα αντικρίζω πάλι την μούρη του αδερφού μου καθημερινά;

Αν υπάρχει θεός, σίγουρα δεν με λυπάται;!

Κοιτώντας έξω από το αεροπλάνο αποχαιρετώ νοερά το αγόρι μου, τους καινούργιους μου φίλους αλλά και αυτή την πανέμορφη πόλη.

Το καλό όμως είναι πως ο ΠΑΟΚ και η Ατλέτικο κληρώθηκαν στον ίδιο όμιλο για το Champions League.

Επομένως σε λιγότερο από μήνα, θα βρεθώ πάλι σε αυτό το μέρος. Και σε τρεις μήνες περίπου θα έρθουν τα παιδιά στην Θεσσαλονίκη.

Προφανώς και θα έρθουν και τα κορίτσια μαζί ώστε να τις ξεναγήσω στην πόλη.

Και μιας και είπα κορίτσια, πριν φύγω μίλησα με τον Στέφανο για την Λουτσία και τον Αλβάρο. Κάτι είχε υποψιαστεί αλλά δεν είχε θίξει το θέμα σε κανέναν από τους δυο.

Ωστόσο, είπε πως θα μιλήσει στον φίλο του και θα δούμε. Έτσι, φεύγω χωρίς έννοιες από τούτο τον τόπο.

•••••
Ο καιρός περνάει γρήγορα αν τρέχεις συνεχώς. Από την προπόνηση στο γυμναστήριο και σπίτι. Άντε και κανένας καφέ με την Μαργαρώ και την Ευγενία.

Όμως σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνούσα στο τηλέφωνο. Τα μηνύματα και οι βιντεοκλήσεις ήταν στο καθημερινό μου πρόγραμμα.

Αλλά ήταν και ο μόνος τρόπος για να τον αισθάνομαι κοντά μου, μέρος της ζωής μου. Και το ίδιο ίσχυε και για εκείνον.

Όμως σήμερα έρχεται! Επιτέλους! Και έρχονται και τα κορίτσια! Θέλω τόσο πολύ να τις γνωρίσω στην Μαργαρώ και την Ευγενία. Ανυπομονώ!

Όπως ανυπομονώ να μάθω τις εξελίξεις στο θέμα Λουτσία-Αλβάρο. Ο Στέφανος αρνήθηκε να μου πει. Πραγματικά ήθελα να μπω μέσα στην κάμερα και να τον βαρέσω αλλά κρατήθηκα.

Δηλαδή δεν μπορούσα αλλά λέμε τώρα;!

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο αεροδρόμιο και περιμένω τα κορίτσια να εμφανιστούν. Δυστυχώς τα αγόρια είναι με την ομάδα οπότε θα τους δω κατευθείαν στο γήπεδο αύριο το απόγευμα. Αυτή η σκέψη με πήγε πίσω στο ματς της Μαδρίτης.

Εκείνο είχε λήξει 2-0 υπέρ της Ατλέτικο. Ωστόσο, αυτό δεν μας πτοεί. Η ομάδα πιστεύει στο καλύτερο. Και το ίδιο και εγώ!

Μια τσιρίδα με βγάζει από την ονειροπόληση μου. Στρέφω το βλέμμα μου στην είσοδο των αφίξεων και βλέπω τις δυο τρελές μου φίλες να χοροπηδάνε, κυριολεκτικά, προς το μέρος μου.