Φ(Α)ΟΥΛ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

~30~

Η διαδρομή από το πατρικό των αγοριών μέχρι το σπίτι του Κώστα και από εκεί στην ταβέρνα του μπάρμπα Θωμά, ήταν σύντομη και ευχάριστη. Γενικά όσα τοπία διανύσαμε ως τώρα είναι πανέμορφα. Αυτό το νησί έχει κάτι... Θα το ονομάσω μαγικό!

Το σπίτι του Κώστα είναι εξωπραγματικό, μοναδικό, υπέροχο, φανταστικό! Εντάξει μωρέ μου άρεσε λίγο... Μπροστά στο κύμα, επενδυμένο με ξύλο και πέτρα... Δεν νομίζω ότι έχω δει πιο όμορφο σπίτι!

Αλλά ας γυρίσουμε την συζήτηση στην ταβέρνα και το φαΐ! Καθόμαστε οι 5 μας σε ένα τραπέζι και περιμένουμε τον Γιώργο να φανεί... Έχω άγχος, δεν θα πω ψέματα...

Αλλά έχω εμπιστοσύνη στον Στέφανο... Ας μην ξεχνάμε το ρητό: δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι... Επομένως δεν μπορεί να είναι κακό παιδί...

Από την άλλη και ο Πάνος φίλος του αγοριού μου ήταν αλλά είδαμε τα καμώματα του... Τι να πεις;! Δεν ξέρεις από που θα σου έρθει...

Στ: Άντε μωρέ που είναι ο Γιώργης; Γιαντα αργεί;

Κώστας: Ίντα να σου πω μωρέ; Κατέχω πως θα έρθει με την μηχανή... Αυτό μόνο!

Αργεί για να παρατείνει το άγχος μου βρε... Θα πεθάνουμε όλοιιιι!

Στ: Για πείτε τι γίνεται επαέ; Τόσο καιρό λείπω.

Αν: Ίντα να αλλάξει μωρέ Στέφανε; Όλο τα ίδια και τα ίδια...

Μμμ δεν μου ακούγεται και πολύ ευχάριστο αυτό...

Στ: Ίντα έγινε μικιο; Σε πείραξε κανένας και γώ δεν κατέχω πράγμα;

Αν: Ποιος να με πειράξει εμένα καλε;

Λέει η Αναστασία αλλά εγώ το βλέπω στα μάτια της πως κάτι δεν πάει καλά. Να αυτά δεν μπορώ! Ποιος το πειράζει το κορίτσι μας;

Άλια: Ας αλλάξουμε κουβέντα αφού η Αναστασία λέει ότι δεν την πειράζει κανένας. Τι λέτε να κάνουμε σήμερα μετά το φαγητό;

Η συζήτηση κύλησε ευχάριστα για λίγο ακόμα ώσπου ακούσαμε μια μηχανή μεγάλου κυβισμού να πλησιάζει. Ναι ναι προφανώς ήρθε ο Γιώργος.

Άνοιξε πετρααα να κλειστωωωω!
Ξέρω ξέρω λίγο μελοδραματική!

Βλέπω τον οδηγός της μηχανής να βγάζει το κράνος και να κοιτάει προς το μαγαζί. Αφού μας εντοπίσει αρχίζει να πλησιάζει.

Καλέ αυτός είναι κούκλος!