Φ(Α)ΟΥΛ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

~29~

Αφού δώσουμε λίγο χρόνο στα παιδιά τους πλησιάζουμε.

Άλια: Φτάνει καλέ σας έχει πάρει μάτι όλο το αεροδρόμιο...

Κατευθείαν ξεκολλάει ο ένας από τον άλλον αλλά ο Κώστας δεν αφήνει την Μαργαρώ να φύγει από την αγκαλιά του.

Κώστας: Μην ζηλεύεις! Δεν φταίω εγώ αν ο αδερφός μου δεν σε ικανοποιεί...

Στ: Χα χα γελάσαμε ηλίθιε!

Λέει το αγόρι μου και του δίνει μια σφαλιάρα στο κεφάλι.

Μαρ: Τι λέτε να πηγαίνουμε σιγά σιγά. Θα μας περιμένουν οι άνθρωποι.

Ιιιι αυτό τι μου το θύμισε τώρα; Μια χαρά δεν είχα ξεχαστεί;

Κώστας: Δίκιο έχεις μωρό μου.

Λέει και αφού πιάσει την βαλίτσα της Μαργαρίτας, ξεκινάει να περπατάει προφανώς προς το αυτοκίνητο.

Ο στέφανος μου πιάνει το χέρι και τους ακολουθούμε.

Στ: Όλα καλά θα πάνε!

Γυρνάω να το κοιτάξω και η σιγουριά του μου δίνει δύναμη.

Άλια: Αφού θα έχω εσένα δίπλα μου είμαι σίγουρη πως θα είμαι μια χαρά!

•••••
Τελικά η Κρήτη έχει τόσες ομορφιές που τα μάτια μου δεν προλαβαίνουν να τις παρατηρήσουν όλες. Αυτό το νησί είναι σκέτη μαγεία!

Κατευθυνόμαστε προς το πατρικό σπίτι των αγοριών και τα τοπία που εναλλάσσονται είναι απλά υπέροχα.

Ευτυχώς οι γονείς του Στέφανου δεν μένουν ακριβώς στο κέντρο της πόλης αλλά λίγο πιο έξω. Έτσι θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ηρεμία και γαλήνη που αποζητούμε για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας.

Ούτε 5 λεπτά αργότερα σταματάμε μπροστά από ένα πανέμορφο πέτρινο σπίτι. Είναι σαν να βγήκε από ταινία! Υπάρχουν λουλούδια παντού και παρότι είναι Δεκέμβριος ακόμα είναι όλα ανθισμένα. Τι σου κάνει το καλό κλίμα ρε παιδί μου;!

Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και βγάζουμε τις βαλίτσες από το πορτμπαγκάζ. Ταυτόχρονα ακούμε την πόρτα του σπιτιού να ανοίγει. Πριν το καταλάβω μια μικροκαμωμένη κοκκινομάλλα τρέχει και πέφτει στην αγκαλιά του Στέφανου.

Αν δεν ήξερα ότι είναι η αδερφή του πραγματικά θα ζήλευα από το πόσο την σφίγγει. Ξέρω πόσο του έχει λείψει και το καταλαβαίνω απόλυτα. Και εγώ δεν μπορώ να αποχωριστώ εύκολα τον αδερφό μου ούτε και την χαζή την Μαργαρώ.