Φ(Α)ΟΥΛ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

~47~

Μαρ: Άλια κάτσε κάτω σε παρακαλώ!

Άλια: Με κοροϊδεύεις και εσύ τώρα; Πως να κάτσω κάτω;!

Μαρ: Μα δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η διαδικασία των πέναλτι... Πρέπει να ηρεμήσεις λίγο!

Φφφφ πως να ηρεμήσω καλέ;

Άλια: Δεν μπορώ ρε Μαργαρώ! Μπορεί να πάρουμε το Champions League και εσύ μου λες να ηρεμήσω;

Κώστας: Ρε Άλια δίκιο έχει η Μαργαρίτα...

Του ρίχνω ένα βλέμμα που αν μπορούσε να σκοτώσει θα ήταν νεκρός. Βέβαια θα μου πείτε την γυναίκα του θα υποστήριζε. Και εγώ για να αποφύγω την κρεβατομουρμούρα το ίδιο θα έκανα.

Μ. Στ: Έλα κορίτσι μου να καθίσουμε μαζί.

Τώρα τι να πω; Δεν μπορώ να μαλώσω με την πεθερά μου! Την αγαπάω υπερβολικά για να νευριάσω και μαζί της.

Την πλησιάζω και κάθομαι δίπλα της.

Άλια: Μέχρι να ξεκινήσουμε όμως! Μην μου ζητάτε να κάθομαι όλη την ώρα.

Μαρ: Ρε καρδιά μου, θα σου βγει το παιδί από την μύτη!

Κοιτάω την κοιλιά μου και την χαϊδεύω τρυφερά. Το σποράκι μας έχει γίνει πια κανονικό πλασματάκι και σε λιγότερο από δυο μήνες πλέον θα το έχουμε κοντά μας.

Άλια: Για χάρη της κόρης μου και μόνο κάθομαι. Αλλιώς θα είχα μπει στο γήπεδο

Γιώργος: Εμ άμα δεν ήσουν κουζουλή θα σε αγαπούσε ο Στέφανος;

Όλοι γέλασαν και αναγκαστικά γέλασα και εγώ. Εδώ που τα λέμε δεν έχει και άδικο...

Βλέπω τον τερματοφύλακα μας να πηγαίνει στην εστία που θα εκτελεστούν τα πέναλτι και σηκώνομαι όρθια.

Ο τελικός του Champions League ανάμεσα στην Ατλέτικο και τη Μπαγιερν έχει καταλήξει στα πέναλτι και εγώ είμαι πιο αγχωμένη από ποτέ.

8 πέναλτι μετά και καμία ομάδα δεν έχει χάσει κάποιο. Είναι η σειρά της Μπαγιερν να εκτελέσει.

Προσεύχομαι σε όποιον θεό με ακούει. Παίζει να μην έχω προσευχηθεί ξανά τόσο στην ζωη μου.

Εκτελεί και το χανειιιι!

Πανηγυρίζω αλλά όχι τρελά! Πρέπει να βάλουμε το τελευταίο! Η τύχη μας είναι στα χέρια του άντρα μου πλέον.

Παίρνει την μπάλα και την στήνει στην άσπρη βούλα. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και κοιτάει το τέρμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσει! Το ξέρω και το ξέρει!