Φ(Α)ΟΥΛ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

~37~

(Άλιας POV)

Τελικά σε ποιους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία;

Σε αυτούς που προσπαθούν να μας αποδείξουν πως κατάλαβαν το λάθος τους; Σε αυτούς που προσπαθούν να το διορθώσουν με πράξεις;

Ίσως τελικά η πιο σωστή ερώτηση είναι σε ποιους είμαστε διατεθημένοι να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία.

Σε εκείνους που αγαπάμε περισσότερο και ας μας πλήγωσαν πολύ; Σε εκείνους που δεν θέλουμε να χάσουμε από κοντά μας και ας μας έχουν κάνει το μεγαλύτερο κακό από όλους;

Νομίζω η απάντηση κρύβεται μέσα μας και ας φοβόμαστε να την αντικρούσουμε.

Λένε πως σε μια σχέση πάντα ο ένας αγαπάει περισσότερο από τον άλλον. Εγώ δεν πιστεύω πως αυτό είναι αλήθεια.

Δεν θεωρώ πως εγώ αγαπώ περισσότερο τον Στέφανο απ' ότι εκείνος αγαπάει εμένα. Δεν μπορείς να κρίνεις την αγάπη από το πόσα λάθη έχει κάνει ο καθένας μέσα στην σχέση.

Ωστόσο, πρέπει να βάζεις τα όρια σου στο πόσα πράγματα είσαι διατεθημένος να ανεχτείς μέχρι να πεις φτάνει.

Εγώ δεν ήξερα μέχρι που φτάνουν οι αντοχές μου. Και ακόμα δεν ξέρω. Νομίζω πως όσο πιο ερωτευμένος είσαι με τον άλλον τόσο περισσότερα ανέχεσαι. Και ίσως αυτό να είναι το λάθος μας. Βάζουμε στην άκρη τα δικά μας θέλω ώστε να διατηρήσουμε μια σχέση που δεν έχει γερά θεμέλια.

Ναι, η αγάπη είναι σημαντική για μια σχέση. Το κυρίως συστατικό της συνταγής. Όμως δεν είναι το μοναδικό. Καμία συνταγή δεν έχει απογειωθεί με μόλις ένα υλικό. Έτσι δεν είναι;

Κάθομαι στο γραφείο μου και προσπαθώ να αποτυπώσω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί αλλά δεν νομίζω πως το καταφέρνω με μεγάλη επιτυχία. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο μήπως και καταφέρω να βάλω σε μια τάξη το χάος στο μυαλό μου.

Έχουν περάσει ακριβώς 6 μήνες από την τελευταία φορά που τον είδα. Την τελευταία φορά που του μίλησα. Την τελευταία φορά που τον αγκάλιασα. Την τελευταία φορά που τον φίλησα. Την τελευταία φορά που του είπα να προσέχει τον εαυτό του. Την τελευταία φορά που του είπα ότι θα τον αγαπώ για πάντα και πως αν ποτέ βρει τον εαυτό του, εγώ θα είμαι εδώ να τον περιμένω.

Το κενό που άφησε πίσω του φεύγοντας για την Ισπανία ήταν μεγάλο. Το πρώτο διάστημα πήγαινα στην προπόνηση και νόμιζα πως θα τον βρω εκεί. Γυρνούσα σπίτι και πίστευα πως θα καθόταν στον καναπέ και θα χαζολογούσε με τον Νίκο. Περίμενα το βράδυ να εμφανιστεί στο δωμάτιο μου και να με κλείσει στην αγκαλιά του για να κοιμηθώ ήσυχη.