Savaş'tan...
Hayatta tek değer verdiğim, koruduğum kız kardeşimin cenazesinde ne kadar iyi olunabilirse o kadar iyiyim.(!)
Annem ağlıyor, babam denen adam ortada yok (kendisini pek sevmem.)Hep o Arda pisliği yüzünden. Kardeşimle sevgili olduğunu saklaması yetmezmiş gibi bir de kardeşimin ölümüne sebep olup birde cenazeye gelmiş cani pislik. Burcu artık yoktu. Tek başıma kaldım. O Arda piçine bu acıyı tattırmadan, benim kadar üzülmesini, yalnız kalmasını sağlamadan ölmeyeceğim. Arda ve onu teselli eden kızın yanına geliyorum. Sinirli bir şekilde "Ne işin var lan burada?" diyorum. "Aşık olduğum kızın cenazesine geldim" diyor Arda gerizekalısı .Ama onun kardeşime aşık olmadığına adım gibi emindim. Belki seviyordur. Sadece seviyordur. Sevgi ve aşk çok farklı şeylerdir. Sevgiyi her kese karşı hissedebiliriz. Ama aşk özeldir. Tek bir kişiye hissedebiliriz. Ben bunları düşünürken, Arda pisliğinin yanındaki kız; "Cenazedeyiz farkındaysanız." dedi. Aslında haklıydı. Arda'ya bakıp; "Kardeşim ölür ölmez başka birini bulmuşsun." dedim. Arda'nın yanındaki kız "Yuhhh o benim abim" dedi. Demek kardeşi..."Telefonumu verebilirim istersen belki lazım olur." dedim. "Yok istemez benim telefonum var" dedi. Bu kız salak mı tipimi öyle gösteriyor? Yok ya tipi öyle gösteriyor. "Telefon numarasından bahsediyorum. Hani sayılar falan var. İstersen eline yazabilirim numaramı güzelim." dediğim an Arda salağı bana yumruk atarak hayatındaki en büyük hatayı yapmıştı. Gerçi en büyük hatası kardeşimi kandırmaktı. Ama önce bu hatasının bedeliyle başlayalım. Arda malına yumruk attığım an yere düştü. Daha hızlı dövmeye başladım. Arda'nın kardeşi "Herkes gitmiş, bir biz kalmışız. Kardeşinin sevdiğini ne kadar da belli ediyorsun." dedi. " Kardeşimi herkesten her şeyden daha çok seviyorum. Sevmeseydim umursayıp abini dövmezdim." dedim. Cevap veremedi. Vermesine de gerek yoktu zaten. Arkamı dönüp hiç bir şey demeden yürümeye başladım. Ben bu Arda'ya aynı acıyı yaşatacağım. Arda'da kızı tek başına bırakıp arkasına bile bakmadan arabasına binip gitti. Bense bir ağacın arkasına saklanmış kızı izliyorum. Bu kızı kendime aşık edip, onun canını yakacağım. Onun canı yanınca Arda'da anlayacak ne hissettiğimi. Yalnızlığımı... Çevresindekilere zarar verip, onu en zayıf noktasından vuracağım. Burcu ne kadar saklamaya çalışsa da biliyordum, Arda ile sevgili olduklarını. Öğrendiğim gün araştırmıştım ama kardeşiyle ilgili sadece ona çok değer verdiği ama aralarının kötü olduğu bilgisine ulaşabilmiştim. Buda bir şeydir. Kardeşinden başlayıp bütün sülalesinin canını yakmazsam bana da Savaş Aslan demesinler ulan. Korkudan titreyen bu kızın adını öğrenmem lazım. Ona hep kız diyemem. Gözleri güzelmiş ama. Ne oluyorsa bana da bence hiçte güzel değil. Çarpılacağım şimdi valla. Kız çok güzel kabul etmek lazım. Adı ne acaba? Arkasından sessizce yürüyorum. Duydu galiba ayak seslerimi. O kadar sessiz ki mezarlık ne kadar sessiz olmaya çalışsam da duyuluyor her ses. Daha da hızlı yürümeye başladı. Arkasına bile bakmıyordu. Korktuğu çok belli. Ona yetişmiştim. Aramızda hiç mesafe yoktu. "BÖÖÖÖÖĞ" dedim. Birden sıçradı ve çığlık attı. Galiba sağır oldum. Bu sefer hak etmiştim, kız mezarlıkta böyle korkutulur mu? Ama çok komikti. Kahkahalarla gülmeye başladım. "Sen gitmemiş miydin? Ayrıca niye gülüyorsun çok mu komik?" dedi atarlı atarlı. Sinirli hali de çok güzelmiş. "Sana gülüyorum. Çok komiktin. Ayrıca sinirlenince çok güzel oluyorsun güzelim. " dedim. Kaşlarını çatıp " Çok mutlusun bakıyorum da. Sanki benim kardeşim öldü." dedi. Bu kız çok oluyordu. Gülmeyi kesip arkamı dönüp yürümeye başladım. Arkamdan gelir miydi acaba? 3'e kadar sayacağım, belki gelir. 1,2,3. Tam 3 dediğimde "Özür dilerim. Çok ileri gittim. Telefon numaramı istersen verebilirim, tabii hala istiyorsan." dedi, Biliyordum. Bu kız beni çok güldürmüştü bugün. İnsan onu hiç tanımasa bile yanında saatlerce, aylarca, yıllarca gülebilir en acı gününde bile. Sırıtarak ona döndüm.
