EMANET BELİNAY +18 (Vedia Serisi -2-)

32.BÖLÜM

Hello yeni bölüme hoş geldiniz umarım bölümü beğenirsiniz yorum yapmayı unutmayınız sizleri seviyorum :)

***

Aşk ne beter bir şeymiş öyle insanın içine işlediğinde ondan kurtulması mümkün olmuyormuş. Karana aşık olduğum için pişman değildim onunla evlendiğim için de hamile kaldığım içinde pişman değildim. Yatakta cenin pozisyonu almış uzanırken bir yandan da ağlamaya devam ediyordum Zamir babam telefonumu almıştı videoyu karargahta araştırtacaklardı ama telefonu bana Karan gelene kadar vereceğini sanmıyordum. Muhtemelen başka şeyler gönderilirse görmemi istemiyordu o görüntüler bir türlü aklımdan çıkmıyordu o sesi kulaklarımdan silemiyordum sürekli kabuslar görüyordum olayın üstünden bir gece geçmişti ama ben hiçbir şey yapamıyordum.

Annemler sürekli başımda dönüp duruyordu kardeşim gidip geliyordu herkes bir yandan beni teselli etmeye çalışıyordu ama kimseyi görebilecek göz yoktu şuan bende. Kendimden geçmiş gibiydim saatlerdir yataktan çıkmamıştım yemek yiyemiyordum midem bulantılarım stres yüzünden artmıştı sadece uyumak istiyordum uyuduğumda ise kabuslarla uyanıyordum. Video görüntülere rüyama giriyordu Karan elimi tutmaya çalışıyordu o kadar gerçek gibi oluyordu ki kalbim dayanmıyordu. Bebeğimde benim gibi üzülüyor mudur acaba? Onu üzmek istemiyordum ama babasının ne halde olduğunu bilmeden de gülümseyemiyordum.

Allahım lütfen sen benim kocama yardım yalvarırım lütfen. Sen benim karnımdaki bebeğimizin hürmetine kurtar onu allahım sağ salim eve gönder onu yalvarırım. Elimle karnımı okşadım ondan güç almak istiyordum ağlamaktan bitap düşmüştüm yemek de yiyemediğim için midem bulantılarım artarken uyumaktan başka çarem kalmamıştı yorgunluktan bayılacaktım yoksa. Vücudum bitap düştüğünde midemdeki yükselen sıvıyla yataktan kalkıp banyoya girmiştim. Klozete eğilip kusmaya başladım hiçbir şey yemediğim için midemden sadece su çıkmıştı ama bu bile beni acıdan öldürmeye yetmişti. Kasılmalarım bittiğinde elimi yüzümü yıkayıp odaya dönmüştüm yatağıma otururken yine Karanın acı dolu sesleri kulaklarıma dolduğunda yerimde sıçradım.

"Ka-Karan!"diye mırıldandım. Hızlıca yataktan kalktığımda neredeyse koşar adım odadan çıkmıştım merdivenleri indiğimde bambaşka bir yere çıkmıştım sanki. Evde değildim dışarıdaydım etrafıma bakındım. "KARAN!"diye bağırdığımda ilerledim taş bir mağaraya girdiğimde yer başlayan kan izlerini görmüştüm. Gözlerimden yaşlar akmaya başlarken usulca ilerledim korku içimi kaplarken ağlıyordum. İlerdeki yatan cesedi gördüğümde avaz avaz bağırarak ağlamaya başlamıştım ona doğru koştururken ayağım takılmıştı yere kapaklandığımda uyuduğum yataktan kan ter içinde fırlamıştım.

"Ahh allahım allahım."elimi üzerimde gezdirirken boynuma çıkartmıştım çok terlemiştim. Birkaç kez derince nefes çektiğimde kendime gelmeye çalışmıştım zorlukla kendime gelirken odaya Derya abla gelmişti beni o halde gördüğünde çok telaşlanmıştı.

"Belinay iyi misin?"diye yanıma oturduğunda kafamı olumsuzca salladım.

"Abla ben hiç iyi değilim uyuyamıyorum yiyemiyorum yerimde duramıyorum."diye fısıldadım. "Çok kötüyüm ben bayılacak gibiyim."

"Tamam güzelim sakin ol gel bir elini yüzünü yıkayalım bak bu kadar parçalama kendini ne olursun bebeğini düşün?"

"Düşünemiyorum Karan aklımdan çıkmıyor bir türlü."

"Tamam canım gel buraya."ona yaslandığımda birlikte kalkmıştık banyoya girip elimi yüzümü yıkamış ve terli kıyafetlerimi değiştirmiştim. Birlikte bahçeye indiğimizde biraz temiz havayı solumuştum Simay abla bana tepside bir kase çorba getirdiğinde ikisinin zoruyla yiyebilmiştim.