EMANET BELİNAY +18 (Vedia Serisi -2-)

26.BÖLÜM

Hello bu bölüm bakalım neler neler olacak :) Neyse hızlıca bölüme geçelim biliyorsunuz sizi merakta bırakmayı sevmiyorum. 

Yorum yaparsanız çok sevinirim :)

***

1 Gün Sonra

KARAN

Yoktu hiçbir yerde yoktu yer yarılmış da içine girmişti bir anda sanki. Onu o kadar merak ediyordum ki delirecek gibi oluyordum ona bu kadar alıştığımın bile farkında değildim. Mezarlıkta kavga edip ona sırtımı döndüğüme köpekler gibi pişmandım şimdi gelse sımsıkı sarılsam ona ağzımı bile açmazdım her şeyi unuturdum yeter ki sağ salim bulunsun. Keşke yapmasaydım keşke kızmasaydım keşke arkamı dönmeseydim keşke bekleseydim de birlikte çıksaydık mezarlıktan ama iş işten geçtikten sonra keşkelerin de bir faydası kalmıyordu.

Deli gibi korkuyordum ona bir şey olmasından deli gibi korkuyordum ya benim hatamın bedelini ona ödetiyorlarsa? Ya canını yakıyorlarsa? Siktir biliyordum en başından böyle olacağını biliyordum onu koruyamamıştım sevdiğim kadını bile koruyamamıştım ben neye yarardım ki? Ne biçim adamdım lan ben? Burnumun dibinden almışlardı onu ruhum bile duymamıştı. Bir günde bile onu o kadar özlemiştim ki kokusunu, tenini, melül melül bakan gözleri gözümün önüne geliyordu kalbim acıyordu öyle bir acıydı ki sanki ortadan ikiye ayrılmış bütün vücudumdaki kan çekilmiş gibi hissediyordum.

Dün geceden beri koşturmadığım yer bakmadığım delik baskın yapmadığım hiçbir yer kalmamıştı ama ortada yoktu Allah kahretsin ki ortada yoktu. Tek bir izini bile bulamamıştım artık şüphelenmeye başlıyordum ya onu biz bulamadan sınır dışına ya da şehir dışına kaçırdılarsa? Bu ihtimali aklımdan silmek istiyordum ama onu bulamadıkça deliriyordum. Gırtlağına çökmediğim terörist kalmamıştı her yakaladığım benim gazabımdan geçiyordu ama kimse nerede olduğunu bilmiyordu. Hangi piç yaptığını onu inim inim inletip götünden kan almazsam bende Karan değilim.

Şu demokrat mı ne gelecek olmasa karımı aramaya devam ediyor olacaktım aslında devam edecektim de ama babam engel olmuştu diğerlerine bırakmıştı işi. Asker olmak istediğim zamandan beri söylediği tek bir şey vardı her ne olursa olsun vatan da görevde her şeyden önce gelir duygularını aileni işe karıştırırsan asker olamazsın aileni evde görevini dışarıda bırakmak zorundasın yoksa dayanamazsın demişti. Şimdi ise aynı şeyi yapıyordu vicdanıma oynuyordu seçim yapmaya zorluyordu ikisinden de vazgeçemiyordum hayatımda ilk defa bu kadar çaresiz kalıyordum elimdeki her şeyi kaybediyormuş gibi hissediyordum paramparça oluyormuş gibi hissediyordum...

BELİNAY

Elimdeki sandviçi yiyecek halim bile yoktu ama Zamir amcanın Azraya kesin talimatı vardı Azranın baskısı olmasa yiyemezdim de zaten. Lokmalar ağzımda büyüyor gibiydi gözlerim dolup dolup öylece duruyordu ağlamamak için direniyordum ama Karanı deli gibi merak ediyordum. İçim el vermiyordu kim bilir ne haldeydi? Birazdan çıkacaktık bana bir çarşaf getirmişlerdi kimsenin beni tanımaması için çarşafla gezmem gerekiyordu ama Zamir amcanın başka bir planı olduğunu biliyordum bunu da ancak gideceğimiz yere vardığımızda öğrenebilirdim.

Yemeğimi bitirdiğimde sivil zırhlı araçla çıkmıştık yanımda sivil askerler vardı Zamir amca güvenliğimi sınırda tutuyordu birlikte Zamir amcanın yanına geldiğimizde odada üstümü değiştirip siyah çarşafı giymiş ve yüzümü peçeyle örtmüştüm. Zamir amca odaya geldiğinde yanında Murat ve Azra da vardı Karan her şeyi öğrendiğinde kıyamet kopacaktı acaba bana da darılır mıydı? Bu düşünce içimi burkarken Zamir amcanın konuşmasıyla ona odaklanmak zorunda kalmıştım.