EMANET BELİNAY +18 (Vedia Serisi -2-)

9.BÖLÜM

Hello nasılsınız ben çok iyiyim ve daha iyi olacağım umarım. Neyse halletmem gereken bazı meseleler var o yüzden bölümü salıyorum aşkolar iyi okumalar yorum patlatırsanız sevinirim :)

Mor ve Ötesi Bir Derdim Var Şarkısı tam da bölümün sonunu anlatıyor :') Medyaya koydum ama inşallah wattpad paylaşırken kaldırmaz.

***

Yaşam ile ölüm arasındaki çizgide dolanıyordum her an ya düşecektim ya da birisi elimden tutacak gibiydi. Kocaman bir ipin üstünde yürüyordum elimi tutacak birçok kişi vardı ama hepsi uzağımdaydı sanki kendimi çok yalnız hissediyordum bir insan sıcaklığı arıyordum. Ruhum daralırken gözlerimi zar zor aralamıştım gözlerimi birkaç kez kırpıştırırken kafamın çatlayacağını sanmıştım. Etrafıma bakıp nerede olduğumu çözmeye çalıştım birkaç dakika kafamı toparlayamadığım için etrafa boş gözlerle bakmıştım sakinleşen kafamla birlikte hastane olduğumu ancak oturtabilmiştim.

Hafifçe öksürdüğümde canımın yandığını hissettim dudaklarım kuruluktan çatlamıştı odanın karşısındaki cama baktım kimse yoktu gözlerim yanmaya başlarken birilerinin buraya yaklaştığını görmüştüm. Camın önünde iki kadın durmuştu birisi Simaydı diğer kadını tanımıyordum Simayla göz göze geldiğimizde gözleri kocaman olmuştu yerinde zıplarken koridorda bağırıp çağırdığını görebiliyordum.

Mutlu olduğumu hissettim burada tek başıma değildim beni de merak eden benim için endişe duyan ve sevinen insanlar vardı beni umursuyorlardı üstelik evlerinde sadece birkaç gün kalmama rağmen. Gururumun okşandığını hissettim kalbim huzurla dolarken bu defa mutluluktan gözümden bir damla yaş aktı ama merak ediyordum Karan neredeydi? Nasıldı? Yoğun bakıma doktorlar girdiğinde yanıma gelmişlerdi. Tansiyonuma, gözüme vs bakıp ayaküstü muayene etmişlerdi aralarında tartışıp çıkmışlardı. Dışarıdaki kızlarla konuştuklarından birkaç dakika sonra Simay abla üzerine yoğum bakım kıyafetlerini giyerek gelmişti.

"Canım."diye yanına geldiğinde burukça gülümsedim. "İyi misin?"elime dokunduğunda kafamı sallamıştım. "Doktorla konuştuk enfeksiyon riski yüzünden iki gün daha yoğun bakımda kalman gerekiyor ama sonra normal odaya alınacaksın tamam mı?"tekrar kafamı sallamıştım. "Karan iyi oda senin için çok korktu çok endişelendi artık içi rahatlaya bilir seninde için rahatlasın Karan öküz gibi şahsen."kıkırdadım ama yaram acıyınca durmak zorunda kalmıştım. "Hadi sen dinlen biz buralarda olacağız istediğin bir şey var mı?"dediğinde zorlukla konuştum.

"S-su."

"Bekle hemşireye söyleyeceğim."yanımdan ayrıldıktan birkaç dakika sonra hemşire gelmişti şimdilik su içemeyeceğimi söylemişti sebebini bilmiyordum bir pamuğu ıslatıp kurumuş dudaklarımda gezdirmişti. Dudaklarımdan akan birkaç damlayı çölde susuz kalmışçasına yutkunmuştum kendimi çok kötü hissediyordum hele o yaşadığım son şok kafama yeni yeni otururken tekrar ağlamak istiyordum. Bir anda yoğun bakımın ortasında uyanmam hatırladığım iğrenç anılar kardeşimin yaşıyor oluşu hissettiğim aklımı kaçırtacak acı.

Gözlerim dolarken tekrar ağlamaya başlamıştım. Hemşire yanımdan ayrılmadan şaşkınca kalmıştı beni sakinleştirmeye çalışmıştı ama sakinleşecek gibi değildim. Kafamı çarptığımda olayların çoğunu unutmuştum ama şimdi yaşadıklarım kısa bir şok gibi bütün olanları aklıma geri getirmişti. Kardeşim neredeydi? Yaşıyor muydu? İyi miydi? Ona sıkı sıkı sarılmak bir daha bırakmamak için her şeyimi verirdim ben. Ağlamalarım geçmediğinde birkaç cihazda ötmeye başlamıştı hemşire cebindeki telefon gibi şeyden bir tuşa basmıştı yanımıza bir doktor geldiğinde beni muayene etti.