EMANET BELİNAY +18 (Vedia Serisi -2-)

33.BÖLÜM

Hello dün bölüm gelmedi biraz rahatsızdım tüm gün yatmıştım bugün ancak atabiliyorum sizleri seviyorum lütfen yorum yapmayı unutmayınız.

***

Hep böyle mi olacak diye kendi kendimi düşünmekten alıkoyamıyordum. Karan her göreve gittiğinde böyle mi olacaktı ben hep böyle korku içinde mi yaşayacaktım. Karanın dediği kadar zor bir şeymiş asker eşi olmak öyle arabada konuştuğumuz zaman o kadar da korkutucu gelmiyordu ama şimdi kalbim avuçlarımda atıyor gibiydi birisi elini atıp yüreğimi parçalayacak diye ödüm kopuyordu.

Oturduğum koltukta düşüncelere dalmışken elinde fotoğrafla gelen Duru çekmişti dikkatimi. Yanımda oturan Derya ablanın yanına geldiğinde elindeki düğün fotoğrafını göstermişti. Derya abla ile Azat abinin düğün fotoğrafıydı. "Anne niye beyn buyda yokum?"diye sorduğunda gülmemek için dudaklarımı ısırmıştım.

"Anneciğim sen daha doğmamıştın."

"Deden doğmamıştım ti ben?"gel de anlat şimdi, Derya abla elindeki soyduğu elmayı bana uzattığında alıp ısırmıştım.

"Doğmamıştın işte ee güzel olmuş muyuz?"diye sordu Derya abla.

"Oymamışşınız çok çiykin oymuşunuz."ağzımdan ufak bir kahkaha kaçtığında Duru sinirli sinirli bana bakmıştı çenemi kapatırken elmamı yemeği devam etmiştim. "Beyn oycaktım babamın yanında şiş çiykin oymuşsunuz."dudaklarımı hafifçe yaladığımda Derya abla meyve tabağını bırakıp kızını kucaklamıştı.

"Tamam bir daha ki ne sen olursun olur mu annecim?"Duru kafasını salladığında elimdeki yarım elmayı alıp ağzına atmıştı. "Aah annecim yengenin elmasıydı o çok ayıp."

"Oda baya düymeseydi."kıkırdadığımda yüzümü asıp ağlıyormuş numarası yapmaya başladım. "Yaa ağyama annem yeni eyma veyiy."yanağımı okşadığında kendime çekip öpücükler kondurmuştum.

"Ohh mis gibi bu kız elmaya gerek kalmadı ben seni yedim Durucum."gülümsediğinde ona sıkıca sarılmıştım. Bir çocuğun sıcaklığı yaralarımın acısını dindirebiliyordum ama kısa bir süre sonra yine aklıma düşüyordu düşmeyecek gibi de değildi. Karan artık evine dönsün istiyordum bu bizim ilk ayrı kalışımızda ve o çok zor bir haldeydi. Derin bir nefes aldığımda kafamı Duruya yaslamıştım Duru sıkılıp bir süre sonra kucağımdan inip oyun oynamaya gitmişti.

Akşam yemeği için bizde kalkmıştık bana iyi gelir diye masayı bahçeye kurmuşlardı. Kimsenin boğazından bir şey geçmiyordu aslında ama biz iki hamile yesin diye onlarda sahte gülücükler saçıp yemeklerini zorla yiyorlardı. Yemekten sonra herkes yatarken ben biraz daha bahçede oturmak istemiştim Mihriban içerden hırkamı getirdiğinde hırkama sarılıp oturmuştum. İçimden hiçbir şey yapmak istemiyordum yaşayan bir ölüye dönmüş gibiydim. Zamir babamın yanıma geldiğini gördüğünde umutla bakmıştım gözlerine o ise tepkisizdi yanıma gelip oturduğunda ona doğru dönmüştüm. Beni kolları arasına aldığında bir baba şefkatiyle sarılmıştı bende ona sarıldığımda burnumu çekmiştim.

"Karan ne zaman gelecek?"

"Merak etme kızım onları kurtarmak için her şeyi yapmaya hazırız şimdi senden yapmanı istediğim tek bir şey var oda Karana verdiğin sözü tutman. Karan gitmeden önce demişti aslında ama benim aklımdan çıkmış."kaşlarım çatılırken o gitmeden önceki son konuşmamız gelmişti aklıma.

FLASHBACK

"Söz veriyorum bir çocuğumuz olduğunu görene kadar ölmeyeceğim."dedi ve duraksadı."Şimdi sen bana bir söz vereceksin."