UYUZ -Tekrardan Yayınlandı!-

8.Bölüm - Gözler

Multimedya da Barış -Çağlayan'in arkadaşı-

Çağlayan'dan....

Armina şarkısını söylediğinde bazen gözlerini kapatarak bazen de bana bakarak söylüyordu. Çok güzel bir sesi vardı. Ona içimden eşlik ederek söyledim şarkısını. Ama sonra yaptığı şey..

Son nakaratı bana bakarak söylemesi... beni bu korkuttu. Bana karşı bir şey hissetmesini istemiyorum. Hissettiğinide sanmıyorum çünkü sürekli kavga ediyoruz. Belki de gözünü açtığında karşısına gelen ilk kişi ben olduğum için bana bakarak söylemiştir.

Üzülmesini istemiyorum. Onun 1 kere ağlattım bir daha anlatmak istemiyordum. Ah ne saçmalıyorum lan ben . Ben kimseyi düşünmem kimseyi önemseyemem.

Çağla'dan sonra hiçbir kimseyi sevmedim ben. Kendimi bile sevmiyorum. Çağla'm canım kardeşim benim. İkiz kardeşim. Tek yaşama sebebim tek tutunduğum dal. Bir tek halimden o anlardı benim. 1 yıl önce ağır bir hastalıktan, kanserden öldü. O günden sonra kendimi karanlığa hapsettim. Çağla bana hep birini sev birine aşık ol diye rüyalarıma girse de ona ihanet etmiş olurum.

Armina şarkısını bitirdiği an müzik salonundan hışımla çıktım. Daha fazla orada kalamazdım.

2 Hafta boyunca sadece 4 kere okula geldim. Geldiğimde de Armina'ya görünmemek için elimden geleni yaptım. Neyse ki beni fark etmedi. Ama artık devamsızlık hakkım kalmadığı için bugün okula gitmek zorundaydım.

Hemen bir banyo yapıp siyah pantolon ve siyah beyaz bir tişört geçirdim. Arabama binip son gaz okula gittim.

Kampüse vardığımda bahçede 2 erkekten başka kimse yoktu. Herhalde ders saatinde gelmiştim. Daha fazla oyalanmadan binaya doğru yürüdüğümde 2 erkeğin konuşmaları dikkatimi çekti. Tanıdık biri hakkında konuşuyorlardı. Benim tanıdığım biri hakkında. Onlara yakın bir banka oturup dediklerini anlamaya çalıştım

"Abi o kız neydi ya motordan bir inişi var nefes kesici"

"Adı Armi mi Armina mi neydi arkadaşları seslenirken duydum."

''Çok güzel kız abi... Başımı döndürdü gördüğüm an. Of taştı!''

Konuştuklarını anladığımı beynime kan fışkırdı. Sinirle banktan kalkıp o konuşan çocukların yanına gittim ve o şerefsizin gözüne sert bir yumruk geçirdim.

"Sen kimsin lan! Kimsin lan! Kimsin!!"

Çocuğa bir tane daha yumruk geçirdim

"Ben şimdi seni bir becereceğim "dedim ve bir tane daha yumruk attım. O da boş durmayıp karnıma yumruğu geçirdi. Sırtımda hissettiğim yumrukla inlerken arkamı dönüp diğer şerefsize de yumruk geçirdim.

Tekrar diğer çocuğa dönüp üstüne atladım ve onu yumrukladım. O da dudağıma vurdu ama ben hiç durmadan yüzüne yumrukları geçiriyordum.

Diğer şerefsize ne oldu diye baktım ki Barış onun üstüne çıkıp yumrukluyormuş zaten.

Çocuğun yüzü kanlar içinde kaldığında artık ellerim acıdığı için yerden kalktım.

Barış'ın yumrukladığı şerefsiz yerde benim kanlar içinde bıraktığım çocuğu yerden kaldırarak konuştu.

"Sizinle sonra görüşürüz" dediler ve koşarak yanımızdan uzaklaştılar. Hemen arkamı dönüp Barışa elimi uzatıp onu yerden kaldırdım.

"Çağlayan kaşın ile dudağın kanıyor"

"Bana diyene bak benden farkın yok"

Barış bana sırıtarak tekrar konuşmaya başladı.

"Niye kavga ettin?"

"Boş ver bulaştılar" deyip kestirip attım.

Binaya girdim ve dersin olduğu amfiye doğru yürümeye başladım. Amfiye girdim ve boş olan bir köşeye oturdum.

Armina'ya göz ucuyla baktığımda bana bakıyordu. Yüzünde korku ve şaşkınlık vardı. Ona baktığımda niyeyse hep Çağla geliyordu aklıma. Onunda gözleri okyanus gibiydi. Armina'ya benziyordu. Yada benim beynimin oynadığı oyunlardan biriydi.

Bazen hep Çağla'yı görüyor gibi oluyordum. Ama sonra öldüğü aklıma geliyordu. Armina çok farklı bir kızdı. Herhalde Çağla öldükten sonra ilk defa bir kızla bu kadar ilgilendim.

Onun bana çeken en büyük özelliği de sanırım doğal olmasıydı. Bizim bu okuldaki bütün kızlar boya küpü gibi ortalıkta geziyorlardı.

Gözleri onun en güzel doğallığını yansıtıyordu.

İçinde kaybolduğum gözlerin doğallığı..

♡

BU BÖLÜM DÜZENLENMİŞTİR..

VOTE VE YORUM VERMEDEN GEÇMEYİN LÜTFEN