UYUZ -Tekrardan Yayınlandı!-

35.Bölüm - "Hastane"

35.Bölüm "Hastane"

Bölüm Şarkısı: Cem Adrian - Ben Seni Çok Sevdim

Kocaman Sevgiler! ❤

ARMİNA'DAN

Kitabımın diğer sayfasını çevirirken kahvemi sayfalara dökememeye özen göstererek yudumladım.

İstanbul'a dönüyorduk. Sabah çok erken bir saatte hepimiz uyanmış pılımızı pırtımızı toplayarak arabalarımızda yerimizi almıştık.

Erkekler kendi arabalarını getirdiği için 4 araba gidiyorduk ve ikişerli grup olmuştuk.

Benle Çağlayan, Çağlayan'ın arabasında, Berfin ile Barış, Barış'ın arabasında, Esra ike Tarık, Tarık'ın arabasında ve geri kalan Egemen ile Gizem, Egemen'in arabasıyla gidiyordu.

Kahvemi bitirdiğimde karton bardağı poşete attım ve kitabımı okumaya devam ettim.

Çağlayan radyoyu açmış kısık sesle şarkı dinliyor, hafif rüzgar esintisi ile kitabımı okuyordum.

Aslında Çeşme'den gitmeyi hiç ama hiç istemiyordum. Yazlığın bahçesindeki hamakta uyuyabikir veya kitap okuyabilirdim. Ama Çağlayan benim durumumu beğenmediği için İstanbul'a varır varmaz beni hastaneye gidecektik. Bence o kadar da ciddi bir durum yoktu. Sadece çok yemek yiyordum ve çok uyuyordum.

Sıkıntıyla kitabımı kapatıp camdan dışarıya baktım.

İstanbul'a varmış şehir merkezinin içindeydik. Ben bu zamana kadar gerçekten kitap mı okumuştum?

Araba kırmızı ışıkta durduğunda gözlerimi Çağlayan'a çevirdim.

"Cidden boşu boşuna bizi İstanbul'a getirdin. Ben iyiyim"

Çağlayan sıkıntıyla nefes verip "Uzatma Armina. Seni doktora göründürmeden ne tati var ne de diğerleri. Umrumda değil onlar. Benim umrumda olan sensin." Dedi.

Söylediği sözler her ne kadar beni mutlu etsede bunu belli etmedim ve kaşlarımı çatarak "Göreceksin hiçbir şey çıkmayacak" dedim ve önüme döndüm.

O ise ağzından mırıltıyla "İnşallah senin dediğin gibi olur.." dediğini duymuştum.

Çantamdan yolda açıkacağımı düşündügüm için hazırladığım sandivinçi çıkardıp yemeye başladım.

Yeşil ışık yandı ve Çağlayan arabayı sürmeye devam etti. Ona kısa bir bakış attığımda sanki görmüş gibi o da bana kısa bir bakış attı ve el firenini çekti.

Etrafa baktığımda evimin olduğu siteye geldiğimizi yeni farketmiştim.

Sandivinçimin son lokmasını ağsıma atıp kapıyı açtım ve dışarı çıktım.

Çağlayan ve diğerleri bavulları alırken biz kızlarla evime doğru yürüdük. Kızlar 1 haftalığına bizde kalacaklardı.

Kapıyı açıp eve girdiğımde burayı ne kadar da özlediğimi yeni farketmiştim. Her yeri anılarla dolu ev girdik ve kızlarla beraber kendimizi koltuğa attık.

Erkeklerde bavulları girişe koyduktan sonra onlarda koltuklara oturdu.

Çağlayan karşımdaki tekli koltuğa oturdu ve gözlerini bana çevirdi.

"Bir kaç saat sonra hazırlanırsın"

"Ne için?" Dedim.

"Hastaneye gideceğiz Armina"